اختلال انفجاری متناوب نامتناسب با موقعیت واکنش نشان می دهند، خشم طولانی مدتی دارند، آزار خانگی و آسیب به دیگران از جمله موارد نشانه های تشخیصی آنها است و از دیگر موارد می تواند به پرتاب یا شکستن اشیاء، یا سایر عصبانیت های خلقی که ممکن است به احتمال زیاد نشانه های اختلال انفجاری متناوب باشد. البته در نظر داشته باشید که تمام موارد توسط دکتر روانشناس باید مورد ارزیابی دقیق قرار بگیرد.
آسیب های اختلال انفجاری متناوب
این طغیان های متناوب و انفجاری باعث ناراحتی قابل توجهی برای دیگران می شود، بر روابط، کار و مدرسه فرد تأثیر منفی می گذارد و می تواند عواقب قانونی و مالی داشته باشد. اختلال انفجاری متناوب یک اختلال مزمن است که می تواند تا سال ها ادامه یابد، اگرچه شدت طغیان ممکن است با افزایش سن تا حدودی کاهش یابد.
پیشنهاد میکنیم انجام دهید: تست آنلاین میزان خشونت
درمان های اختلال انفجاری متناوب
درمانها شامل داروها و روان درمانی برای کمک به افراد در کنترل تکانه های تهاجمی است. علائم فوران های انفجاری به طور ناگهانی، بدون هشدار یا بدون هشدار رخ میدهد و معمولا کمتر از 30 دقیقه طول می کشد. این اپیزودها ممکن است مکررا رخ دهند یا با هفته ها یا ماه ها عدم پرخاشگری از هم جدا شوند.
نکته: طغیان های کلامی کمتر شدید ممکن است در بین دوره های پرخاشگری فیزیکی رخ دهد. ممکن است بیشتر اوقات تحریک پذیر، تکانشی، پرخاشگر یا به طور مزمن عصبانی باشند.
اپیزودهای تهاجمی ممکن است قبل یا همراه با موارد زیر باشد:
- شروع شدن خشم
- تحریک پذیری
- افزایش انرژی
- افکار رقابتی
- مور مور شدن بدن
- لرزش بدن
- تپش قلب
- تنگی قفسه سینه
آیا این افراد توان مقابله با این خشم بسیار شدید را دارند؟
این موضوع به این شکل رخ می دهد. طغیان های کلامی و رفتاری انفجاری با موقعیت نامتناسب هستند و این افراد به عواقب آن فکر نمی کنند و می توانند شامل موارد زیر باشند: بداخلاقی تیرادس بحث های داغ داد زدن سیلی زدن، هل دادن یا هل دادن دعواهای فیزیکی صدمه به اموال تهدید یا تجاوز به افراد یا حیوانات ممکن است بعد از این مرحلهاحساس آرامش و خستگی کنید. بعداً ممکن است احساس پشیمانی، یا خجالت کنید.
علل اختلال انفجاری چیست؟
علل اختلال انفجاری متناوب می تواند در دوران کودکی (بعد از 6 سالگی) یا در سالهای نوجوانی شروع شود. در بزرگسالان جوان تر از افراد مسن شایع تر است. علت دقیق این اختلال ناشناخته است، اما احتمالاً توسط تعدادی از عوامل محیطی و بیولوژیکی ایجاد می شود.
- محیط: اکثر افراد مبتلا به این اختلال در خانواده هایی بزرگ شدند که رفتارهای انفجاری و آزار کلامی و فیزیکی در آن ها رایج بود. قرار گرفتن در معرض این نوع خشونت در سنین پایین این احتمال را افزایش می دهد که این کودکان با بالغ شدن، همین ویژگی ها را نشان دهند.
- ژنتیک: ممکن است یک جزء ژنتیکی وجود داشته باشد که باعث می شود این اختلال از والدین به فرزندان منتقل شود. تفاوت در نحوه عملکرد مغز ممکن است در ساختار، عملکرد و شیمی مغز در افراد مبتلا به اختلال انفجاری متناوب در مقایسه با افرادی که این اختلال را ندارند، تفاوت هایی وجود داشته باشد.
- عوامل خطر:سابقه آزار جسمی یا تجاوز، افرادی که در کودکی مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند یا چندین وقایع آسیب زا را تجربه کرده اند، خطر ابتلا به اختلال انفجاری متناوب را افزایش می دهند. سابقه سایر اختلالات سلامت روان. افرادی که دارای اختلال شخصیت ضد اجتماعی، اختلال شخصیت مرزی یا سایر اختلالات شامل رفتارهای مخرب مانند اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) هستند، در معرض خطر ابتلا به اختلال انفجاری متناوب نیز هستند.
پیشنهاد میکنیم انجام دهید: تست آنلاین سلامت روان
افراد مبتلا به اختلال انفجاری متناوب در معرض خطر ابتلا به موارد زیر هستند:
- اختلال در روابط بین فردی: آنها اغلب توسط دیگران به عنوان همیشه عصبانی درک میشوند. آنها ممکن است دعواهای لفظی مکرری داشته باشند یا ممکن است مورد آزار فیزیکی قرار گیرند. این اقدامات می تواند منجر به مشکلات روابط، طلاق و استرس خانواده شود.
- مشکل در محل کار، خانه یا مدرسه: از سایر عوارض اختلال انفجاری متناوب ممکن است شامل از دست دادن شغل، تعلیق مدرسه، تصادفات رانندگی، مشکلات مالی یا مشکل با قانون باشد.
- مشکلات خلقی: اختلالات خلقی مانند افسردگی و اضطراب اغلب با اختلال انفجاری متناوب رخ می دهد. مشکلات مصرف الکل و سایر مواد. مشکلات مربوط به مواد مخدر یا الکل اغلب همراه با اختلال انفجاری متناوب رخ می دهد. مشکلات سلامت جسمانی. شرایط پزشکی شایع تر است و می تواند شامل فشار خون بالا، دیابت، بیماری قلبی و سکته مغزی، زخم، و درد مزمن باشد. خودآزاری. گاهی اوقات صدمات عمدی یا اقدام به خودکشی رخ می دهد.
عوارض اختلال انفجاری متناوب
افراد مبتلا به اختلال انفجاری متناوب در معرض خطر ابتلا به موارد زیر هستند: اختلال در روابط بین فردی. آنها اغلب توسط دیگران به عنوان همیشه عصبانی درک می شوند. آنها ممکن است دعواهای لفظی مکرری داشته باشند یا ممکن است مورد آزار فیزیکی قرار گیرند. این اقدامات می تواند منجر به مشکلات روابط، طلاق و استرس خانواده شود. مشکل در محل کار، خانه یا مدرسه. سایر عوارض اختلال انفجاری متناوب ممکن است شامل از دست دادن شغل، تعلیق مدرسه، تصادفات رانندگی، مشکلات مالی یا مشکل با قانون باشد. مشکلات خلقی.
- اختلالات خلقی: مانند افسردگی و اضطراب اغلب با اختلال انفجاری متناوب رخ می دهد. مشکلات مصرف الکل و سایر مواد. مشکلات مربوط به مواد مخدر یا الکل اغلب همراه با اختلال انفجاری متناوب رخ می دهد.
- مشکلات سلامت جسمانی: شرایط پزشکی شایع تر است و می تواند شامل فشار خون بالا، دیابت، بیماری قلبی و سکته مغزی، زخم، و درد مزمن باشد. خودآزاری. گاهی اوقات صدمات عمدی یا اقدام به خودکشی رخ می دهد. جلوگیری اگر اختلال انفجاری متناوب دارید، پیشگیری به احتمال زیاد خارج از کنترل شماست مگر اینکه از یک متخصص درمان دریافت کنید.
همراه با یا بعنوان بخشی از درمان، این پیشنهادات ممکن است به شما در جلوگیری از خارج شدن از کنترل برخی حوادث کمک کند:
- به درمان خود پایبند باشید. در جلسات درمانی خود با روانشناس شرکت کنید، مهارت های مقابله ای خود را تمرین کنید و اگر پزشک دارویی برای شما تجویز کرده است، حتما آن را مصرف کنید. روانپزشک شما ممکن است داروهای نگهدارنده را برای جلوگیری از عود دوره های انفجاری پیشنهاد کند. تکنیک های تمدد اعصاب را تمرین کنید. استفاده منظم از تنفس عمیق، تصاویر آرامش بخش یا یوگا ممکن است به شما کمک کند آرام بمانید. روش های جدید تفکر (تجدید ساختار شناختی) را توسعه دهید. تغییر طرز فکر شما در مورد یک موقعیت ناامید کننده با استفاده از افکار منطقی، انتظارات معقول و منطق ممکن است نحوه نگرش و واکنش شما به یک رویداد را بهبود بخشد.
- از حل مسئله استفاده کنید: برای یافتن راهی برای حل یک مشکل ناامید کننده برنامه ریزی کنید. حتی اگر نتوانید فورا مشکل را حل کنید، داشتن یک برنامه می تواند انرژی شما را دوباره متمرکز کند. راههای بهبود ارتباطات خود را بیاموزید. به پیامی که طرف مقابل می خواهد به اشتراک بگذارد گوش دهید و سپس به جای گفتن اولین چیزی که به ذهنتان می رسد به بهترین پاسخ خود فکر کنید. محیط خود را تغییر دهید. در صورت امکان، موقعیت هایی را که باعث ناراحتی شما می شود را ترک کنید یا اجتناب کنید. همچنین، برنامه ریزی زمان شخصی ممکن است شما را قادر سازد تا موقعیت های استرس زا یا ناامیدکننده آینده را بهتر مدیریت کنید. از مواد تغییر دهنده خلق و خوی خودداری کنید. از الکل یا مواد مخدر تفریحی یا غیرقانونی استفاده نکنید.
تشخیص برای تعیین تشخیص اختلال انفجاری متناوب و از بین بردن سایر شرایط فیزیکی یا اختلالات سلامت روانی که ممکن است باعث علائم شما شوند.
در این صورت روانپزشک احتمالاً موارد زیر را انجام خواهد داد:
- روانپزشک یا روانشناس شما سعی خواهد کرد مشکلات فیزیکی یا مصرف موادی را که می تواند در علائم شما نقش داشته باشد را رد کند. ارزیابی شما ممکن است شامل تست های آزمایشگاهی. بالینی باشد.
- روانپزشک یا متخصص سلامت روان شما در مورد علائم، افکار، احساسات و الگوهای رفتاری با شما صحبت خواهد کرد. او از معیارهای DSM-5 استفاده میکند که جدیدترین راهکارهای تشخیصی را گزارش می دهد.
راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، که توسط انجمن روانپزشکی آمریکا منتشر شده است، اغلب توسط متخصصان سلامت روان برای تشخیص بیماری های روانی استفاده می شود. برای افراد هیچ درمان واحدی وجود ندارد که برای همه مبتلایان به اختلال انفجاری متناوب بهترین شکل ممکن باشد.
روشهای درمانی
درمان بطور کلی شامل گفتار درمانی (روان درمانی) و دارو درمانی است. روان درمانی جلسات درمانی انفرادی یا گروهی که بر ایجاد مهارت تمرکز دارد می تواند مفید باشد. یک نوع درمان رایج، درمان شناختی رفتاری، به افراد مبتلا به اختلال انفجاری متناوب کمک می کند: مشخص کنید که کدام موقعیت ها یا رفتارها ممکن است باعث واکنش تهاجمی شود یاد بگیرید چگونه خشم را مدیریت کنید و پاسخهای نامناسب را با استفاده از تکنیکهایی مانند تمرین آرام سازی، تفکر متفاوت در مورد موقعیتها (تجدید ساختار شناختی) و بکارگیری مهارتهای ارتباطی و حل مسئله کنترل کنید.
دارو انواع مختلفی دارد ممکن است به درمان اختلال انفجاری متناوب کمک کنند. اینها ممکن است شامل داروهای ضد افسردگی خاص، بویژه مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs)، تثبیت کننده های خلق و خوی ضد تشنج یا سایر داروها در صورت نیاز باشد.
منبع: cambridge.org
