آیا تا به حال برایتان پیش آمده که با دیدن اجسام بزرگ دچار اضطراب شوید؟ این چیزی است که روانشناسی به آن مگالوفوبیا یا ترس از اجسام بزرگ می گوید. مگالوفوبیا به عنوان ترس غیرمنطقی از اجسام بزرگ شناخته می شود که می تواند موجودات مختلفی مانند آسمان خراش ها، حیوانات، مکان های دیدنی مانند کوه ها و غیره را در بر بگیرد. ظهور و بروز مگالوفوبیا در بین افراد متفاوت است. این بدان معناست که برخی در اطراف اشیا بزرگ مانند ساختمانها دچار اضطراب نمیشوند اما در کنار حیوانات بزرگ و یا انواع دیگر مضطرب میشوند. لازم به ذکر است این ترس میتواند به تنهایی یک مشکل دائمی باشد، اما با درمان مناسب از یک درمانگر ماهر، میتوان ترسهای مگافوبیا را با موفقیت مدیریت کرد و علائم را تا حدود زیادی درمان کرد.
مگالوفوبیا (Megalophobia) چیست؟
همانطور که پیش تر گفته شد، مگالوفوبیا یک فوبیا از اجسام بزرگ است که شامل هم اجسام بی جان و هم جانداران می شود. اشیا رایج مرتبط با مگالوفوبیا عبارتند از:
- آسمان خراش ها
- مجسمه ها
- کوه ها
- حیوانات بزرگ
- وسایل نقلیه بزرگ مانند هواپیما یا اتوبوس
- پهنه های آبی
- کشتی های آب
- فضاهای داخلی عظیم (به عنوان مثال، استادیوم ها، سالن های ورزشی، مراکز همایش)
مگالوفوبیا گاهی اوقات می تواند با فوبیاهای دیگری مانند آکروفوبیا (ترس از ارتفاع) اشتباه گرفته شود. به عنوان مثال، افراد ممکن است ترس از ارتفاع را به جای ترس از اندازه خود ساختمان گزارش کنند. همچنین ممکن است فرد ناراحتی در فضاهای بزرگ را با ترس از جمعیت اشتباه بگیرد. همچنین با توجه به نام این فوبیا، مگالوفوبیا را می توان با فوبیاهای دیگری مانند آراکی بوتیروفوبیا (ترس از چسبیدن کره بادام زمینی به سقف دهان)، اسپکتروفوبیا (ترس از آینه) و دسیدوفوبیا (ترس از تصمیم گیری) اشتباه گرفت.
مگالوفوبیا چه علائمی دارد؟
علائم مگالوفوبیا ممکن است شامل یکی از موارد زیر باشد:
- احساس اضطراب و ترس، به ویژه در اطراف اشیا بزرگ
- ضربان قلب تند
- یک میل شدید اجتنابی در رابطه با عامل ترس
- تنش عضلانی شامل قفسه سینه، گردن، دست ها و پاها است
- احساس تهوع
- موارد وحشت زدگی
- عرق کردن یا لرز
- دستشویی رفتن مکرر با سرعت نامنظم به دلیل ادرار یا اسهال
تظاهرات فیزیکی ترس و اضطراب این پتانسیل را دارد که به طور قابل توجهی وضعیت فرد را بدتر کند و در نتیجه چالش های بیشتری را در زندگی روزمره آنها ایجاد کند.
مگالوفوبیا ناشی از چیست؟
مگالوفوبیا ممکن است به دلایل مختلفی ایجاد شود، از جمله:
- رفتارهای آموخته شده: مگالوفوبیا ممکن است با مشاهده ناراحتی یا وحشت شدید در یکی از مراقبین به ارث برسد. مشاهده ترس از والدین، پدربزرگ و مادربزرگ یا معلم می تواند به ایجاد مگالوفوبیا کمک کند.
- تجارب تروماتیک: تروماهای دوران کودکی ممکن است به شکل گیری ترس از اجسام بزرگ منجر شود. به عنوان مثال، افتادن کودک از قایق در طول سفری که در جستجوی دلفین است، می تواند یک ارتباط پایدار ایجاد کند و باعث شود کودک همه قایق ها را ناامن بداند.
- عوامل ژنتیکی: ژن ها نقش مهمی در مستعد کردن افراد به شرایط مختلف سلامت روان دارند. وجود ژن های خاص می تواند حساسیت را افزایش داده و بر ایجاد و بروز اختلالات سلامت روان تأثیر بگذارد.
چه عواملی موجب تحریک مگالوفوبیا می شود؟
محرک های مگالوفوبیا ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- دیدن، بوییدن یا حس کردن جسم یا حیوان مورد ترس از نظر فیزیکی
- داشتن افکار در مورد شی که از آن می ترسیم.
- فکر کردن در مورد یک رویداد یا مکانی که ممکن است شامل سوار شدن بر روی جسم ترسناک یا رفتن به یک فضای بزرگ باشد
- دیدن جسمی که ارتباط نزدیکی با شی مورد ترس دارد، مانند بلیط اتوبوس
توجه به این نکته ضروری است که گاهی اوقات شناسایی محرک های خاص بدون متخصص، به خصوص با مگا هراسی، دشوار است. از آنجایی که بین مگالوفوبیا و سایر فوبیا همپوشانی وجود دارد، ممکن است مدتی طول بکشد و به کمک درمانگر بفهمد که فرد چه نوع فوبیایی را تجربه می کند. این امر به ویژه زمانی صادق است که فردی در حال پردازش یک حمله پانیک است و ممکن است به صراحت به خاطر نداشته باشد که چه جزئیاتی باعث فعال شدن او شده است.
پیشنهاد میکنیم بخوانید: بهترین راه درمان قطعی اضطراب
آیا تستی برای مگالوفوبیا وجود دارد؟
متاسفانه، هیچ پرسشنامه یا ارزیابی رسمی برای کمک به شناسایی مگالوفوبیا وجود ندارد. با این حال، ارزیابی های اضطراب مختلفی مانند مقیاس اضطراب همیلتون و مقیاس اضطراب بک وجود دارد که می تواند برای کمک به پیگیری پیشرفت در درمان استفاده شود.
آیا مگالوفوبیا درمان می شود؟
موارد زیر گزینه های درمانی مختلفی است که معمولاً برای کسانی که از مگالوفوبیا رنج می برند استفاده می شود:
1) درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT)
این رویکرد درمانی بر پذیرش، مشاهده و تصمیم گیری در راستای ارزش ها تاکید دارد. در حقیقت رویکردپذیرش و تعهد به مراجعین کمک می کند تا افکار ناراحت کننده را ارزیابی کرده و تصمیم بگیرند که آیا از افکار ناراحت کننده پیروی کنند یا خیر. همچنین این رویکرد بر تمرینات ذهن آگاهی برای افزایش خودآگاهی تاکید می کند.
2) درمان مواجهه طولانی مدت
این درمان موقعیت های واقعی و خیالی را ایجاد می کند که در آن مراجع به تدریج از طریق سلسلهمراتب قرار گرفتن در معرض محرک هایی که موجب پاسخ ترس می شود، قرار گیرد و بتواند از مهارت های ذهن آگاهی و زمینه سازی خود برای مدیریت و تنظیم موثر احساسات تجربه شده استفاده کند.
3) تکنیک های آرام سازی
این تکنیک ها شامل نامگذاری محیط فیزیکی و شناسایی عناصر حسی (بویایی، چشایی) آرامش بخش است. مثال: فهرست کردن آلبوم های مورد علاقه بر اساس حروف الفبا برای خودتنظیمی موثر.همچنین این تکنیک شامل تمرینات تنفس عمیق برای تسکین فوری اضطراب نیز می شود.
4) دارو درمانی
داروها حملات پانیک و اضطراب عمومی مربوط به ترس را کاهش می دهد. البته باید درنظر داشت که داروها درمان نیستند، اما دوره های آرام طولانی تری را ایجاد می کند، و امکان استفاده از مهارت های درمانی را برای موفقیت فراهم می کند. اما پس از قطع داروها علائم ممکن است عود کنند. همچنین توجه داشته باشید دارو درمانی باید به صوتر مشترک با روان درمانی و تحت نظارت یک روانشناس یا روانپزشک تجویز شود.
هدف این گزینه های درمانی، به صورت جداگانه یا ترکیبی، توانمندسازی افراد مبتلا به مگالوفوبیا برای داشتن زندگی معمولی است. با پذیرش این رویکردها و یافتن یک روانشناس یا روانپزشک در درمان فوبیا، افراد می توانند با ترس های خود مقابله کنند و به سمت انعطاف پذیری، رشد و تجدید اعتماد به نفس حرکت کنند.
منبع: thriveworks.com
