اختلال پوست کنی (Excoriation disorder) در DSM-5 (پنجمین نسخه راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی انجمن روان پزشکی آمریکا) وسواس را از اختلالات مربوط به اضطراب و استرس متمایز می کند، زیرا افکار وسواسی و رفتارهای تکراری که ناشی از شرایط گذشته و پیشین فرد است لزوماً به احساس اضطراب و استرس مربوط نمی شود. این تمایز موجود در رابطه با اختلال پوست کنی در DSM-5 از این بابت است که کندن و برداشتن پوست به عنوان یک اختلال اولیه در بین مردم رایج است و با استفاده از روش های گوناگونی می توان آن را درمان نمود.
در اغلب موارد عنوان می شود که اختلال چیدن پوست بیشتر شبیه سوء مصرف مواد است تا ابتلا به یک رفتار وسواسی. چرا که بر اساس گزارش ها و گفتگوهایی که با بیماران صورت گرفته است آنها عنوان کرده اند که کندن پوست برای آنها عملی بسیار لذت بخش و تسکین دهنده است. علاوه بر این ویژگی هایی همچون اصرار و تأکید بر انجام یک رفتار مشکل ساز علیرغم آگاهی نسبت به ایجاد آسیب، ناتوانی در کنترل رفتار اولیه، تمایل شدید به انجام این رفتار و رفع اضطراب و کسب احساس لذت ناشی از آن از ویژگی های مشابه این اختلال با اعتیاد است.
درمان اختلال پوست کنی
در ادامه پنج روش برای درمان اختلال پوست کنی را معرفی خواهیم کرد:
آگاهی نسبت به عوامل تحریک کننده
شماری از عوامل بیولوژیکی و محیطی وجود دارد که رشد عادت های مداوم کندن پوست و رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن را تحریک می کنند. به منظور درمان اختلال پوست کنی، برای مبتلایان بسیار مهم است که از شرایط خاصی که بر آنها تأثیر می گذارد آگاه باشند تا نوع درمانی را که برای اختلال کندن پوست خود باید انتخاب کنند را بدانند.
مراجعه به متخصص
بسیاری از افرادی که درگیر این اختلال هستند از مراجعه به متخصص و گرفتن مشاوره از آنها اجتناب می کنند، زیرا نسبت به وضعیت و آسیب های پوستی خود احساس شرم می کنند. همچنین برخی نیز ممکن است کندن پوست را آنقدر جدی در نظر نگیرند که به دنبال کمک پزشکی باشند. در صورتی که مراجعه به متخصص در موارد مختلفی بسیار موثر واقع می شود.
ورزش کردن به طور مداوم
اختلال شدید پوست کنی بیشتر به دلیل استرس، اضطراب و خلق و خوی منفی بروز می یابد. اتخاذ یک برنامه منظم ورزشی یکی از راه های موثر برای کاهش استرس است. انجام فعالیت های بدنی منظم می تواند ذهن را درگیر کرده و تمایل فرد به انجام رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن مانند کشیدن مو یا کندن پوست را کاهش دهد.
خلق عادت های سالم و مفید
یکی دیگر از راه های مفید برای درمان اختلال پوست کنی، خلق هنجارها و عادت های سالم برای کمک به کنترل اضطراب است که اغلب باعث انجام رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن به شکلی سالم و بی خطر می شود. این فرآیندهای مراقبت از خود لزومی ندارد که حتماً زندگی فرد را دستخوش تغییر نمایند. اما فعالیت هایی از این دست همچون گوش دادن به موسیقی آرامش بخش، تغذیه سالم یا اتخاذ روش هایی منظم به منظور مراقبت از پوست می توانند فرد را از عادت های ناسالم و آسیب زای دیگر دور نماید.
قرار گرفتن در محیط های صمیمی و دوستانه
خلق یک محیط حمایتی قوی متشکل از دوستان، خانواده و اقوام نزدیک برای هر کسی که با اختلال پوست کنی درگیر است بسیار مهم است. افراد ممکن است به دلیل احساس شرم از وجود آسیب ها و زخم هایی بر روی پوست خود از اجتماعات خانوادگی و رویدادهای اجتماعی منزوی شوند. اگر کسی را می شناسید که با اختلال کندن پوست خود دست و پنجه نرم می کند، باید توجه داشته باشید که وقتی از او در مورد جای زخم هایش سوال می کنید، هیچ گونه کمکی به او نکرده اید. برای بسیاری از افرادی که در حال درمان خود هستند صحبت کردن در مورد آن بسیار دشوار است.
درماتیلومانیا (اختلال وسواس پوست کنی)
درماتیلومانیا، یک بیماری روانی است که به شکل برداشتن و کندن مکرر و مداوم پوست بروز می یابد. این بیماری یکی از اختلالات شناخته شده به عنوان رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن (BFRBs) است که در حال حاضر در DSM-5 به عنوان اختلالات وسواسی بی اختیار در نظر گرفته می شود. بین اختلال درماتیلومانیا و برداشتن گاه و بیگاه نواقص و بی نظمی های پوستی که اغلب افراد هر از گاهی به آن دست می زنند تفاوت وجود دارد. در مورد اختلال درماتیلومانیا، رفتار مزمن است و باعث ایجاد ناراحتی و اختلال در عملکرد فرد می شود و می تواند منجر به بروز آسیب شدید بافت ها گردد. درمان این اختلال اغلب مستلزم درمان های ترکیبی همچون مصرف دارو و استراتژی های خودیاری است.
وسواس کندن پوست
اختلال وسواس کندن پوست اختلالی است که در آن افراد دارای افکار، ایده ها یا احساسات (وسواس) مکرر و ناخواسته هستند که باعث می شود به انجام کارهایی که حالتی اجباری برایشان پیدا کرده است تمایل داشته باشند. کندن مکرر پوست شامل کشیدن، فشردن، تراشیدن، تکان خوردن و حتی گاز گرفتن پوست قسمت های مختلف بدن می شود. کسانی که به وسواس کندن پوست دچار هستند در بیشتر مواقع صورت، دست ها، انگشتان، بازوها و پاهای خود را در معرض کندن و برداشتن پوست قرار می دهند. این افراد ممکن است در انجام این عمل حتی از ابزارهای دیگری همچون موچین و سنجاق نیز استفاده نمایند. این رفتار اختلال پوست کنی همچنین ممکن است با عادت هایی مانند بررسی یا بازی با پوست کنده شده نیز همراه باشد.
