زمانی که این سوال در ذهن والدین مطرح می شود که پسرم را چگونه تربیت کنم قطعاً به دنبال راهکارهایی می گردند که بتوانند فرزند خود را به بهترین نحو تربیت کنند. تربیت پسران در کودکی تفاوت چشم گیری با تربیت دختران نخواهد داشت، باید بتوانیم به عنوان والد در تربیت پسران خود بهترین شیوه را به کار ببریم. ما در این مقاله راهکارهای مفید جهت تربیت پسرتان را به شما خواهیم گفت.
بهترین شیوه تربیت پسران
واضح است تمام کودکان از روز تولد تا ۲ سالگی نیازمند محبت بی قید و شرط والدین هستند. فرزند شما چه پسر و چه دختر باشد قطعاً باید بدون هیچ واسطه، دلخوری و یا شرطی شدن، مورد لطف و محبت والدین خود مخصوصاً والد مادر قرار بگیرد. اگر بخواهیم بدانیم بهترین امکان برای تربیت پسر و یا دختر چه رفتاری است باید بگوییم در آغوش کشیده شدن، بوسیدن و مورد لطف قرار دادن کودکان تا قبل از دو سالگی بدون هیچ قید و شرطی می تواند پایه ای ترین نیاز کودک را فراهم کند.
رشد عزت نفس در تربیت پسران
در بالا توضیح داده ایم که تا پیش از دو سالگی والدین باید تمام محبت و لطف خود را به صورت کلامی و یا غیرکلامی به فرزند خود داشته باشند که این رفتار باعث رشد عزت نفس در کودک می شود.
چگونه پسرم را خوب تربیت کنم؟
در تربیت پسران نیز محبت بی قید و شرط، باعث احساس خویشتن دوستی و احساس امنیت می شود که در رشد عزت نفس و خودباوری در کودک بسیار کاربردی و مهم عمل می کند.
رفتارهای خشونت آمیز در تربیت پسران
لازم است بدانیم، همان میزان که رفتارهای خشونت آمیز می تواند کودک دختر را مورد آزار قرار دهد فرزندان پسر را نیز مورد آزار قرار می دهد، از این رو قطعاً والدین باید باور کنند صرفاً یک کودک دارند و وظیفه آن ها تربیت یک کودک به بهترین نحو است.
باورهای اشتباه برخی از والدین
- پسر گریه نمی کند. از جمله رفتارهای تربیتی غلط است که فرزند پسر به این باور اشتباه می رسد که نمی تواند احساسات خود را بیان کند و یا به هیچ وجه هیچ کسی نباید گریه او را ببیند و یا گریه کردن نشانه ضعف او است و یا هر فردی که گریه می کند پست و حقیر است و همچنین باعث می شود به دخترها به چشم موجودی ضعیف نگاه کند.
- پسر نباید بترسد. فرقی ندارد که فرزند شما دختر است یا پسر، در هرصورت ممکن است از حیوانات، تاریکیبترسد؛ بنابراین باید به جای گفتن این جملات به ریشه ترس های او و کمک به از بین بردن ترس، توجه کنید.
بنابراین والدین به صورت ناخواسته می توانند با همین یک جمله ذهنیتی به کودک خود انتقال بدهند که تا سال های بزرگسالی او در تصمیمات مهم زندگی و رفتارهای حیاتی او اثرگذار باشد.
القای تفکرات جنسیتی به کودکان پسر
همانطور که والدین باید از القای تفکرات جنسیت زده به دختران و تربیتی بر اساس جنسیت دوری کنند، به همان میزان باید از القای این تفکر به پسران خود دور بمانند.
قطعاً در باور تمام مردم دنیا حتی مردم کشورهای جهان اول، در مواردی اینگونه مطرح شده است که پسران توانایی بیشتری از دختران دارند، ترسو نیستند، بامهارت تر می باشند و یا استعداد انجام رفتارهای هیجان انگیز بیشتری دارند. اما مهمترین اشتباه والدین در قدم اول مقایسه فرزندان پسر با دختر است، زمانی که والدین به این بینش نرسیده باشند که هر فردی جدای از جنسیت خود دارای توانایی های منحصر به فرد خود است و قطعاً اگر در راه درست و صحیح قرار بگیرد می تواند بسیار شکوفا و منحصر به فرد باشد، دیگر به دنبال مقایسه فرزندان با یکدیگر به عنوان دختر و یا پسر بودن نمی باشند.
پسری می تواند بسیار نترس باشد و دختری می تواند بسیار هوشمند باشد و نکته این امر صرفاً در توانایی های فردی هر کسی خلاصه می شود و نه دختر بودن و یا پسر بودن او.
صمیمیت بین پدر و فرزند پسر
قطعاً کودکان در ابتدا صمیمیت را با مادران خود احساس و تجربه می کنند زیرا زمان، احساسات و محبت بیشتری را با مادر سپری می کنند؛ از این رو در مواردی که پدران نمی توانند اینگونه محبت را با کودک خود تجربه کنند به این نتیجه می رسند که پسرانشان با آنها صمیمی نیستند و یا پدرانشان را دوست ندارند.
بسیار مهم و ضروری است که بدانیم در رابطه پدر و فرزندی خصوصاً در دوران کودکی و نوجوانی این پدران هستند که مسئول برقراری رابطه محبت آمیز با پسران خود هستند و باید به صحیح ترین شیوه خود این احساس را به کودک القا کنند که در عین احترام، صمیمیت و همدلی و محبت در بینشان وجود دارد. پدری که نتواند احساسات خود را به کودک خود بیان کند او را در آغوش بگیرد و یا همدلانه و صمیمانه احساس امنیت و محبت را به او القا کند قطعاً در دوران نوجوانی پسر خود، با چالش های زیادی در برابر کودک مواجه می شود.
به هر میزان که دختران خواهان گفتگو و ابراز احساسات خود هستند، پسران نیز تمایل دارند که با فردی که به او اعتماد دارند و احساس امنیت به آنها القا می کند به گفتگو بنشینند.
تربیت پسران در نوجوانی
یکی از مهم ترین دوران زندگی هر فرد، مواجهه با دوران نوجوانی است. دوره نوجوانی قطعاً پر آشوب ترین و یا در مواردی گیج کننده ترین دوران زندگی یک فرد محسوب می شود و لازم است بدانیم به هر میزان نوجوان احساس خشم بیشتری با والدین خود را تجربه کند، این دوره اتمام سخت تری برای او خواهد داشت و یا آسیب بیشتری به نوجوان وارد خواهد کرد.
یک نوجوان بیش از اینکه نیازمند دوستانی برای گفتگو و یا وقت گذرانی باشد، نیازمند والدینی است که با او در صلح باشند و احساس آرامش و امنیت را به او القا کنند.
قطعاً هر والدی نسبت به شرایط خود بیان می کند که تمام امکانات رفاهی را برای فرزند خود فراهم کرده است و یا سخت کار و تلاش کرده است که او احساس کمبود نداشته باشد، اما در دوران نوجوانی، والد شاهد این است که در مواردی نوجوانی پرخاشگر و عصبانی دارد که حرف او را متوجه نمی شود.
بارها و بارها بر برقراری صلح و آرامش با کودک و نوجوان تاکید کرده ایم. شاید والدی نتواند تمام امکانات رفاهی را برای کودک فراهم کند اما بتواند حرف او را بشنود و احساسات او را ببیند و با یکدیگر با کمترین و یا حداقل امکانات موجود بتوانند اوقاتی را در آرامش بگذرانند.
نکته بسیار مهم در مورد تربیت پسران این است که والدین آگاه باشند هر رفتار و هر تلاشی که برای کودک خود انجام می دهند قطعاً وظیفه آنها در نقش پدر و مادری است، لازم نیست تمام تلاش ها و یا رفتارهایشان را بشمارند و به کودک خود یادآور شوند که چه زمانی چگونه از خود گذشتگی داشته اند.
برای تربیت بهتر پسران چه می توان کرد؟
- به احساسات او، خصوصا احساس خشم توجه ویژه کنید. بهترین روش برای این کار این است که با پسر خود بازی هایی نظیر تفنگ بازی و دزد و پلیس را انجام دهید و حین بازی به میزان ابراز خشم او توجه کنید.
- رفتار مودبانه را به او بیاموزید. متاسفانه برخی والدین در کودکی به رفتار مودبانه فرزند خود خصوصا فرزند پسر توجهی نمی کنند، اما این کار اشتباه است.
- اجازه بدهید در کارهای خانه کمک کند. به فرزند خود صرفا برای این که پسر است اجازه ندهید از انجام کارهای خانه سرپیچی کند.
- به او مهربانی و بخشش را بیاموزید. در کنار فعالیت هایی مثل بازی با تفنگ، با او بازی هایی لطیف تر بکنید و در قالب آن به او مهربانی و گذشت کردن را بیاموزید.
مسئولیت والد بودن در تربیت پسران
هر پدر و مادری موظف است مسئولیت فرزند دار بودن خود را به عهده بگیرد و به دلیل بودن در نقش پدر و مادری نمی تواند هر زمانی که لازم دانست، به فرزند خود تحمل رنج و مشقات نقش پدر و مادری را یادآور شود.
اگر هر فردی به عنوان والد بخواهد پسر خود را تربیت کند، نیازمند از خود گذشتگی، تلاش و برقراری احساس آرامش است، بنابراین هر فردی که این توانایی را در خود نمی بیند نمی تواند نقش پدر و مادری را برای خود انتخاب کند. ابراز محبت، از خودگذشتگی، تلاش برای بهترین شرایط و ایجاد فضایی برای رشد و سلامت روان کودک از جمله وظایف والدین در قبال فرزندان خود است.
