اروتومانیا یا خود معشوق پنداری یک باور هذیانی است که در آن فرد مبتلا، متقاعد شده است که کسی عاشق اوست، حتی اگر واقعا عاشق نباشد. صرف نظر از هیچ مدرکی برای چنین اعتقادی، شخص معتقد است که فرد دیگری که معمولاً دارای موقعیت اجتماعی بالاتر از اوست، او را دوست دارد. این توهم ادامه می یابد حتی اگر آنها، آن شخص را نشناسند.
این اختلال که به سندرم دِ کلرامبو نیز معروف است یک نوع اختلال هذیانی محسوب میشود. اختلال هذیانی، نوعی اختلال روان پریشی است که در آن فرد نمیتواند تفاوت بین واقعیت و خیالات را تشخیص دهد. مردم، هذیانها یا باورهای نادرست متفاوتی دارند، مانند اینکه خیال کنند که یک فرد بیمار است یا از همه برتر است و اروتومیا نیز یکی از انواع هذیان است. موضوع و فاعل اعتقاد هذیانی در خود معشوق پنداری میتواند هر کسی باشد. در بسیاری از موارد این فرد یک شخصیت عمومی، یک سلبریتی یا یک چهره برجسته در جامعه است. همانطور که در بالا ذکر شد می تواند فردی باشد که آن فرد او را می شناسد یا کاملاً غریبه باشد.
علل اروتومانیا چیست؟
علل خود معشوق پنداری کاملاً مشخص نیست، اما مشابه سایر انواع هذیان است، عوامل متعددی میتواند در ایجاد آن نقش داشته باشد. علل بیولوژیکی، روانی و محیطی و ترکیب آنها ممکن است به اروتومانیا کمک کند. مهمترین علل اروتومانیا در زیر ذکر شده است:
- استرس یا ترومای بزرگ: افراد ممکن است در پاسخ به استرس یا ضربه ای که تجربه کرده اند، به عنوان یک مکانیسم مقابله ای، دچار ارتومانیا شوند. به طور کلی، تروما نقش مهمی در ایجاد اختلال هذیانی دارد. این به ویژه در مورد آسیب های دوران کودکی صادق است. طبق مطالعه ای دیگر، آزار و غفلت کودکی، به روان پریشی (هذیان یا توهم) کمک می کند زیرا قرار گرفتن زودهنگام با چنین تجربیاتی ممکن است بر عملکرد مغز تأثیر بگذارد. همچنین، زمانی که فرد تلاش می کند تا با آسیب های خود به شیوه ای سالم کنار بیاید، هذیان ها ممکن است رخ دهند.
- ناهنجاریهای مغزی: تغییرات در ساختار و عملکرد نواحی خاصی از مغز و ناهنجاری هایی که بر انتقال دهنده های عصبی تأثیر می گذارند، می توانند به ایجاد اروتومانیا کمک کنند. سیستم های فرونتال-زیر قشری، نقص هایی در مهارت های دیداری-فضایی و کلامی ایجاد می کنند. اختلال هذیانی، از جمله زیرگروه ارتومانیا، با بی نظمی انتقال دهنده های عصبی دوپامین و سروتونین و گیرنده های آنها نیز همراه است.تغییرات در عملکرد مغز بر نحوه درک و پردازش یک شخص از واقعیت تأثیر می گذارد، که می تواند راه را برای تفکر هذیانی و اروتومانیا هموار کند.
- ژنتیک: تغییرات در برخی از ژن ها میتواند با ایجاد خود معشوق پنداری مرتبط باشد. برای مثال، مطالعه ای نشان داد که، ژن HLA-A*03 در اختلال هذیانی و اسکیزوفرنی پارانوئید نقش دارد. با این حال، بعید است که یک ژن منجر به این بیماری یا هر بیماری روانی دیگری شود. ترکیبی از ژن های مختلف دیگر دخیل است. ژنتیک به تنهایی عمل نمی کند، بلکه با علل دیگری همراه است.
- غفلت عاطفی: ممکن است منجر به نشانه هایی از آسیب از جمله رفتارهای آسیب به خود و دلبستگی ناایمن شود. افرادی که در معرض انواع مختلف بدرفتاری، بویژه بی توجهی عاطفی یا رها شدن قرار می گیرند، بیشتر احتمال دارد که دچار توهم و هذیان شوند. برای افراد خاصی، رها شدن عاطفی، چه در دوران کودکی اتفاق افتاده باشد و چه در بزرگسالی، یک تجربه آسیب زاست. در مورد ارتومانیا، هذیان یک فرد در مورد دوست داشته شدن به عنوان راهی برای پر کردن شکاف ناشی از غفلت عاطفی است.
- بی تجربگی جنسی: ارتومانیا ممکن است ناشی از بی تجربگی جنسی نیز باشد. در حالی که ضروری است، تحقیقات بیشتری در مورد این موضوع انجام شود، اما شواهد فعلی نشان میدهد که افراد مبتلا به اروتومانیا از نظر جنسی بی تجربه هستند. علاوه بر بی تجربگی جنسی، این افراد هرگز رابطه معناداری نداشته اند و زندگی تنهایی دارند. مکانیسم های زمینه ای که از طریق آن بی تجربگی جنسی یا عاشقانه باعث اروتومانیا می شود، ناشناخته است. آنها می توانند عملکرد مغز را در ترکیب با علل دیگر تحت تأثیر قرار دهند.
- سایر اختلالات عصبی یا سلامت روان: خود معشوق پنداری مانند سایر انواع هذیان، ممکن است از شرایط دیگری مانند اسکیزوفرنی، زوال عقل و اختلال دوقطبی ناشی شود. این شرایط بر عملکرد مغز تأثیر می گذارد و انتقال دهنده های عصبی را مختل می کند. به این ترتیب، آنها ممکن است نحوه درک شخص از واقعیت را تغییر دهند و در نتیجه باعث ایجاد توهم شوند.
علائم خود معشوق پنداری چیست؟
علائم ارتومانیا از فردی به فرد دیگر متفاوت است، زیرا افراد هذیان عشق را متفاوت تجربه میکنند. نشانه های این هذیان ها، می توانند احساسی و رفتاری باشند.
- علائم عاطفی اروتومانیا: شامل اشتیاق به موضوع توهم، احساس تنهایی و پوچی، عزت نفس پایین، احساس گناه و شرمساری، و انکار طرد شدن و عدم علاقه شخصی است. یک فرد نمی تواند نه را به عنوان پاسخ قبول کند. فرد مبتلا به اروتومانیا ممکن است حسادت کند و مشکوک شود و فکر کند هدف توهم عشقی او، خیانت به اوست.
- علائم رفتاری ارتومانیا: عبارتند از عصبانی شدن از افرادی که آنها را باور نمی کنند، آسیب رساندن به دیگران، پرخاشگری، تعقیب و تلاش مکرر برای تماس با فرد مقابل، تلاش برای رمزگشایی پیام های فرضی که شخص از طریق رسانه ها ارسال می کند، نادیده گرفتن مسئولیت های شخصی به دلیل زمان زیادی که صرف توهم می شود.
درمان های ارتومانیا چیست؟
درمان های ارتومانیا مانند سایر انواع هذیان است و متأسفانه میتواند دشوار باشد. فردی که دچار خود معشوق پنداری است، هیچ چیز بدی در خودش نمی بیند. او از پذیرش واقعیت خودداری میکند و برایش هیچ مشکلی وجود ندارد و تصور می کند طرف مقابل واقعاً عاشق اوست. به همین دلیل است که تعهد و پایبندی به درمان در این افراد دشوار است. در مواردی که فرد مبتلا به خود معشوق پنداری با دریافت درمان برای بهبودی موافقت می کند، معمولاً در تلاش برای حل سایر بیماری های روانی مانند افسردگی، نیاز به یک برنامه مناسب دارد. درمان های ارتومانیا در زیر ذکر شده است:
روان درمانی
روان درمانی جزء جدایی ناپذیر درمان ارتومانیاست. هدف اولیه کمک به این افراد، اتخاذ الگوهای فکری سالم تر برای تأثیرگذاری مثبت بر افکار و رفتارهای آنها است. درمان شناختی-رفتاری (CBT) رایج ترین نوع گفتگو درمانی در درمان افراد مبتلا به ارتومانیا است. بزرگترین هدف CBT کمک به شناسایی الگوهای فکری غیرمنطقی یا منفی است زیرا منجر به احساسات و رفتارهای ناسالم می شود. هنگامی که یک فرد افکار منفی خود را شناسایی می کند، شروع به یادگیری جایگزینی آنها با افکار منطقی یا واقعی تر می کند، که به طور مثبت بر احساسات و الگوهای رفتاری آنها تأثیر می گذارد. مطالعات نشان داده اند که CBT در درمان انحراف جنسی مؤثر است، به ویژه زمانی که با سیستم حمایتی جامعه ترکیب شود. و شواهد نشان میدهند که در مراجعی که به اروتومانیا مبتلا بوده، در عرض سه سال، فرد بدون علائم به عملکرد قبلی خود بازگشته است.
دارو درمانی
پزشک ممکن است داروهای ضد روان پریشی را برای کاهش شدت هذیان در این افراد تجویز کند. داروهای دقیق برای درمان ارتومانیا به شدت این اختلال بستگی دارد. علاوه بر داروهای ضد روان پریشی، بیمار ممکن است نسخه ای برای داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد اضطراب دریافت کند. مانند سایر انواع هذیان، داروها هرگز تنها شکل درمان ارتومانیا نیستند. آنها فقط برای کاهش علائم کار می کنند. داروها بر حل مشکلاتی که باعث این توهمات شده اند تمرکز نمی کنند. به همین دلیل است که آنها معمولاً با درمان های دیگر ترکیب می شوند.
بستری شدن در بیمارستان
در موارد خاص، علائم خود معشوق پنداری شدید است و خطر آسیب رساندن به خود یا سایر افراد را در بر می گیرد. در این صورت، بستری شدن در بیمارستان مناسب ترین رویکرد درمان است، زیرا بیمار تحت نظارت پزشکی کمک های بسیاری را دریافت می کند. مدت اقامت در بیمارستان از یک بیمار به بیمار دیگر متفاوت است.
منبع: diamondrehabthailand.com
