تنها دو سال از تولد سارا می گذشت که خانوداه متوجه شدند مادر مبتلا به بیماری ام اس (یک بیماری مزمن که سیستم ایمنی فرد به اشتباه به نظام عصبی او حمله می کند) است. بیماری مزمن والدین باعث شد که مسیر زندگی خانواده به طور کلی تغییر کند. بیماری مادر بر تمام اعضای خانواده تاثیر داشت. بخصوص سارای دو ساله از چند وقت قبل شاید احساس کرده بود که مادر کمی فرق کرده است. او زودتر خسته می شد، گاهی چشمانش سیاهی می رفت و گاهی با ترس فریاد می زد که هیچ جا را نمی تواند ببیند. گاهی تعادل خود را از دست می داد و به زمین می افتاد و گاهی نمی توانست از جایش بلند شود...
زمانی که مادر سارا متوجه علت اصلی (بیماری ام اس) خستگی مفرط و از حال رفتن های گاه و بی گاه خود در این چند وقت اخیر شد، بیش از هر چیز دیگری به دختر دو ساله اش سارا فکر می کرد. در کنار تمام مسائلی که در تربیت و پرورش سارا پیش رو داشت، باید با بیماری خود نیز می جنگید. او به این فکر میکرد که بیماری اش چه تاثیراتی بر رشد و تربیت سارا در آینده خواهد داشت.
بیماری مزمن به هر بیماری بلند مدتی گفته می شود که مدت زیادی (بعضاً تا پایان عمر فرد) پایدار میماند. چنین بیماری هایی میلیون ها نفر را تحت تاثیر قرار میدهد که خیلی از این افراد پدر و مادر کودکان هستند. این بیماری ها می توانند ام اس، دیابت، آسم، افسردگی مزمن و سرطان باشند. حتی زمان هایی که این والدین از علائم بیماری در رنج نیستند، باز هم ترس عود مجدد علائم گریبان گیر آنها خواهد بود. آنها نگران این هستند که با وجود بیماری و دشواری های خاص آن چطور می توانند وظیفه والدگری خود و تربیت فرزندان را به عهده داشته باشند. در ادامه این مقاله به چند چالش بزرگ که ذهن اغلب این دسته از والدین را به خود مشغول کرده است، می پردازیم.
1. رسیدگی به مسائل بیماری مزمن، مستلزم یادگیری زندگی در توازن خواهد بود
زندگی در شرایط ابتلا به بیماری های مزمن خیلی دشوار خواهد بود، اما اگر نتوانیم تمام ابعاد زندگی خود را در توازن حفظ کنیم، این شرایط دشوارتر هم خواهد شد. نمیتوان دائماً به این فکر کرد که «چرا این اتفاق برای من افتاده» و یا «اگر بیماری ام بدتر شد چه؟» باید در شرایط حاضر رسیدگی به شرایط سلامتی خود را در اولویت قرار دهید. حتی اگر بخواهید که برای کودک خود پدر یا مادر خوبی باقی بمانید، باید تلاش کنید که در گام اول در شرایط سلامتی جسمانی و روانی خوبی باشید.
2. به نفع شماست که به زندگی خود نگاهی مثبت داشته باشید
می دانیم که ابتلا به بیماری های مزمن برای هر کسی اتفاق نمی افتد، اما دلیلی هم وجود ندارد که چون این بیماری شما را مبتلا کرده، دیگر به زندگی خود ادامه ندهید. به یاد داشته باشید که زندگی همچنان در جریان است و شما باید ادامه دهید. از طرفی ابتلا به یک بیماری مزمن با اتخاذ یک «شخصیت همیشه بیمار» کاملاً متفاوت است. این که شما بیمار شده اید به این معنا نیست که دیگر نمی توانید «نیمه پر فنجان را ببینید»
3. اولین مانع، بازنگری انتظارات در زندگی خانوادگی است
البته که شما همچنان یک والد دوست داشتنی باقی خواهید ماند. اما بهتر است نسبت به شرایط جدیدی که برایتان ایجاد شده، دست به تغییراتی بزنید. مطمئناً بین نگرش شما و اعضای خانواده تفاوت های زیادی وجود خواهد داشت، ممکن است آنها شرایط بیماری شما را وخیم تر از آنچه که واقعاً هست در نظر بگیرند و یا همچنان در سوگ ابتلای شما به این بیماری باشند. شاید فرزند شما درک درستی از بیماری و تغییراتی که به واسطه ابتلای شما به آن در زندگی بوجود آمده است، نداشته باشد.
بهتر است در مورد انتظارات اعضای خانواده و نگرش آنها نسبت به بیماری با یکدیگر صحبت کنید. آنها باید بدانند دلیلی وجود ندارد که تمام اوقات روز و شب را در این مورد فکر کنند که «کاش بابا یا مامان مریض نمی شد» اگر خود شما نیز چنین طرز فکر دارید، باید متوجه این باشید که با چنین الگوی تفکری، تنها باعث می شوید موقعیتی که هنوز در اختیار دارید را از دست بدهید و از آن به درستی استفاده نکنید.
4. شاید ابتلا به بیماری های مزمن برنامه شما را در مورد به دنیا آوردن فرزندان بیشتر تحت تاثیر قرار دهد
متاسفانه این جمله به معنای زندگی با فرزندان کمتر خواهد بود. شاید باید بعضی واقعیات را در مورد بیماری خود بپذیریم، اینکه ممکن است شما توان داشتن فرزند را نداشته باشید. این واقعیتی دردناک خواهد بود و شاید لازم باشد مدتی را به سوگ و ناراحتی این حقیقت دردناک بپردازید. بعضی از زنان در این مورد احساس گناه دارند که برای مثال «من می توانستم کاری کنم که به بیماری مبتلا نشوم» باید گفت که هیچکس نمی داند که در آینده قرار است چه اتفاقی برای او رخ دهد.
5. چالش با احساس خستگی مفرط و دست و پنجه نرم کردن با چرخه روزهای خوب در مقابل روزهای بد
برای خیلی از افراد، این یکی از چالش های بزرگ پیش رو در سازش با بیماری های مزمن است. زمانی که علائم بیماری فرد فعال است، آنها به این فکر میکنند که «امروز را چطور خواهم گذراند؟»
6. مهم است که نیازهای خودتان را مقدم بر نیازهای فرزند و یا همسرتان قرار دهید
انجام این توصیه چندان کار راحتی نیست، اما شما در شرایطی می توانید به مسئولیت های خود در نقش همسر و یا والد پاسخ دهید که قبل از آن مقدمات سلامتی خود را فراهم کرده باشید.
7. به دنبال حمایت های اجتماعی گسترده تر باشید
شما در این دنیا تنها نیستید. والدین دیگری نیز وجود دارند که به بیماری مشابه شما مبتلا هستند. تلاش کنید با این افراد ارتباط برقرار کنید و در مورد نگرش و انتظار خود از بیماری، آینده و موضوعات دیگر با آنها مشورت کنید.
8. در مورد احساسات خود با یک متخصص سلامت روان مشورت کنید
شکرت در جلسه های روان درمانی می تواند به شما کمک خیلی بزرگی کند. شما می توانید با حضور در این جلسات به همسر و کودک خود در انطباق با این شرایط جدید نیز یاری برسانید.
در انتها باید گفت که والدگری در شرایطی که به یک بیماری مزمن مبتلا هستید می تواند یکی از چالش برانگیزترین دوره ها، اما در عین حال یکی از پرثمرترین شرایط باشد. کودک شما متوجه این خواهد شد که شما علی رغم ابتلا به بیماری سخت، همچنان برای راحتی او تلاش میکنید. او متوجه خواهد شد که ابتلا به بیماری اگر فرایند فعالیت شما را کند تر می کند اما موجب توقف شما از حرکت نخواهد شد و این ها هم الگوی برای تربیت او و شکل گیری یک شخصیت تلاش گر در او خواهد شد.
منبع: parents.com
