سندروم روده تحریک پذیر، علائم و درمان آن چیست؟

سندروم روده تحریک پذیر، یک مشکل روده ای متداول است که می تواند باعث درد، نفخ، یبوست و اسهال شود. این اختلال یک مشکل مزمن است و درمان مشخصی ندارد. گاهی از این اختلال با نام «شکم عصبی» یا «کولون اسپاستیک» یاد می کنند. والدین باید به کودک آموزش دهند که این اختلال یک اختلال مزمن است و درمانی نخواهد داشت، بلکه باید بوسیله روش های حمایتی علائم این اختلال را کنترل کنند.

بعضی غذاها می تواند موجب تحریک روده تحریک پذیر شوند. همین طور اضطراب، تنش و عفونت نیز میتواند منجر به وخامت این اختلال شود. اگرچه این اختلال میتواند برای کودکان خجالت آور باشد، اما در اغلب موارد این اختلال نمیتواند منجر به مشکلات جدی شود. البته این به معنی این نیست که کودک از این بیماری رنج نمی برد و یا تظاهر به بیماری می کند. علائم اغلب کودکان خیلی شدید نیست و آنها می توانند به برنامه فعالیت های روزانه خود برسند. پزشکان می توانند با ایجاد تغییراتی در برنامه و رژیم غذایی کودک این اختلال را تحت کنترل درآورند. گاهی پزشکان برای بهبود بعضی علائم این اختلال دارو تجویز می کنند.

علل سندروم روده تحریک پذیر

علل اصلی این اختلال همچنان ناشناخته باقی مانده اند. اما به نظر می رسد که این اختلال پایه ارثی داشته باشد. کودکان مبتلا به این اختلال نسبت به دردهای شکمی آسیب پذیرترند. بعضی غذاها مانند شیر، شکلات، نوشیدنی های کافیینی، غذاهای نفاخ و چرب می توانند علائم این اختلال را تحریک کنند. اما گاهی بیماران هیچوقت نمی توانند بفهمند چه چیزی این اختلال را تحریک می کند. کودکان مبتلا به این اختلال حساسیت بیشتری به تنش و استرس و ناراحتی های هیجانی دارند. از آنجاییکه اعصاب روده بزرگ به مغز متصل است، مشکلاتی مانند مشکلات خانوادگی، اسباب کشی، شرکت در آزمونها، می تواند بر کارکرد روده بزرگ تاثیر بگذارد.

علائم سندروم روده تحریک پذیر

کودکان مبتلا ممکن است علائمی مانند دردهای شکمی و یا ناراحتی در ناحیه شکم را احساس کنند و ممکن است سوزش معده، اسهال، یبوست، دفع گاز و سرگیجه داشته باشند و هنگام غذا خوردن سریعاً احساس سیری کنند. برای تشخیص سندروم روده تحریک پذیر باید حداقل دو تا از علائم زیر به مدت 3 ماه در کودک وجود داشته باشد:

• درد یا ناراحتی که بعد از حرکات روده ای تخفیف می یابد
• درد یا ناراحتی به همراه تغییرات در الگوی تخلیه مدفوع (مانند یبوست و یا اسهال)
• درد یا ناراحتی به همراه تغییراتی در الگوی زمان دستشویی رفتن

تشخیص اختلال

تست مشخصی برای تشخیص این اختلال موجود نیست. پزشکان در اغلب موارد با پرسیدن سوالات خاص و انجام پاره ای معاینات پزشکی که مرتبط با علائم بیماری است نسبت به تشخیص آن اقدام می کنند. احتمالاً پزشک کودک از شما می پرسد که در خانواده افراد دیگری هم به این اختلال مبتلا هستند یا خیر. شاید برای کودک پاسخ به سوالاتی که مرتبط با مدفوع و نوع آن است راحت نباشد. در این مورد به کودک اطمینان دهید که پزشکان به این مسائل عادت دارند و این قسمتی از شغل آنها است و اینکه تنها با داشتن اطلاعات کافی می توانند نسبت به درمان اختلال اقدام کنند.

احتمالاً پزشک از شما به عنوان والدین سوالاتی در مورد الگوی تغذیه کودک (جهت تشخیص مواردی که علائم اختلال را تحریک کرده) خواهد پرسید. او همچنین در مورد سطح تنش و اضطراب در خانه نیز سوالاتی خواهد کرد.

درمان سندروم روده تحریک پذیر

درمان خاصی برای این اختلال وجود ندارد، اما رعایت بعضی نکات می تواند در کاهش و حتی بهبود بعضی علائم سندروم روده تحریک پذیر موثر افتد.

تغییر در الگوی غذایی

برای بعضی کودکان مبتلا، تغییر در سبک غذایی می تواند نتیجه بخش باشد، از کودک بخواهید که از خوردن شیر و فراورده های شیری، نوشیدنی های کافیینی و غذاهای نفاخ خودداری کند. بعضی کودکان مبتلا زمانی که در یک وعده غذایی مقدار کمتری می خورند احساس بهتری دارند.

تغییر در سبک زندگی

اگر علائم اختلال کودک شما ارتباطی با استرس دارد، با کودک خود در مورد روش های احتمالی کاهش سطح استرس در مدرسه، خانه و یا در بین دوستانش صحبت کنید.

ورزش منظم

ورزش می تواند سطح اضطراب و تنش را تنظیم کند و به هضم غذا نیز کمک وافری می کند.

دارو درمانی

گاهی پزشکان برای درمان اسهال، یبوست، یا دل درد دارو تجویز می کنند. قبل از اینکه به کودک خود هر گونه دارویی در خصوص اسهال یا یبوست او بدهید، با پزشک کودک مشورت کنید.

مشاوره و روان درمانی

اگر کودک شما اضطراب زیادی دارد و به نظر افسرده می آید، شاید بهتر باشد با یک روانشناس کودک ملاقات کنید. روان درمانی، تکنیک های آرام سازی و همین طور تکنیک های تنفسی می تواند در کاهش سطح اضطراب و همین طور کنترل علائم سندروم روده تحریک پذیر موثر باشد.

به طور کلی برای بیمارانی که از علائم خفیف تا متوسط این سندروم رنج می برند، درمانهایی مانند روان درمانی، تغییر در سبک غذایی و تغییر در سبک زندگی پیشنهاد داده می شود. در مورد کودکانی که علائم متوسط تا شدیدی را گزارش می کنند، معمولاً دارو درمانی و یا درمان های رفتاری پیشنهاد داده می شود. در بعضی پژوهش ها عنوان شده که ارتباطی بین ایجاد سندروم روده تحریک پذیر و ابتلای قبلی به عفونت های اولیه و شدید گوارشی احتمالاً وجود داشته باشد.

در انتها باید یادآوری کرد که سندروم روده تحریک پذیر به عنوان یک اختلال مزمن، بر زندگی کودک شما تاثیرات غیر قابل انکاری خواهد گذاشت. بهتر است در مورد اتخاذ روش های سازش با دردهای مزمن کودکان، اطلاعات کسب کنید و به کودک خود در مورد ماهیت این اختلال مزمن آموزش دهید. سعی کنید که کودک را فعال نگه دارید و به هیچ عنوان کودک را به علت درد و رنجی که متحمل می شود از انجام وظایف روزمره دور نکنید. محدود کردن فعالیت کودک در مورد چنین اختلالاتی می تواند منجر به معلولیت اجتماعی و از کار افتادگی کودک گردد.

آیا IBS یک مشکل روانی است؟

سندرم روده تحریک پذیر (IBS) یک اختلال روانی - فیزیولوژیکی مزمن است. این شایع ترین اختلال عملکردی دستگاه گوارش در نظر گرفته می شود و حدود 50 تا 90 درصد از بیماران IBS دارای عوارض روانپزشکی همراه هستند.

رویکرد روانشناختی به IBS چیست؟

مدل رفتاری شناختی برای درمان سندروم روده تحریک پذیر IBS اساساً بر مؤلفه های زیر تمرکز دارد: (1) آموزش روانی در مورد پاسخ استرس و ارتباط آن با علائم دستگاه گوارش. (2) ایجاد بینش در پاسخ های شناختی و رفتاری به علائم IBS و/یا ترس از علائم. و (3) اصلاح آن پاسخ ها.

محرک های روانی IBS یا سندروم روده تحریم پذیر چیست؟

به نظر می رسد که احساسات منفی که احتمالاً بیشتر با بسترهای عصبی-بیولوژیکی درگیر هستند، نقش کلیدی در اختلال عملکرد محور مغز-روده دارند که مشخصه سندرم روده تحریک پذیر (IBS) است. - خشم، اضطراب و افسردگی به طور مداوم با حساسیت احشایی و درد مرتبط است.

آیا سندروم روده تحریک پذیر IBS می تواند روان تنی باشد؟

سندرم روده تحریک پذیر (IBS) یک اختلال روان تنی است که شروع و سیر آن تحت تأثیر عوامل روانی است. همچنین گفته می شود که علائم IBS و علائم روانپزشکی به شدت مرتبط هستند.

آیا IBS می تواند بر ذهن شما تأثیر بگذارد؟

نوروبیولوژی سندرم روده تحریک پذیر | مولکولی... علائم IBS می تواند در تعداد کمی از بیماران ناتوان کننده باشد، اما در اکثر افراد مبتلا خفیف تا متوسط ​​است. بر اساس این تعریف، سایر دردها و ناراحتی های جسمی یا احشایی که اغلب مرتبط هستند و همچنین اضطراب و افسردگی به اصطلاح بیماری های همراه در نظر گرفته می شوند.

منبع: emedicine.medscape.com