دیسگرافیا یا نارسا نویسی یک بیماری عصبی است که باعث می شود فرد به دلیل اختلال در مهارتهای حرکتی ظریف، در نوشتن مشکل داشته باشد. افراد مبتلا به دیسگرافی فقط «خط بد» ندارند - بلکه همچنین به دلیل تفاوت در مغزشان، آنها در تلاش هستند تا افکار خود را به زبان نوشتاری در همان سطح پیچیدگی همسالان خود در حال رشد تبدیل کنند.
علائم اولیه و علل دیسگرافی
دیسگرافیا می تواند در نتیجه تفاوت های رشدی یا پس از تجربه یک آسیب مغزی تروماتیک رخ دهد. علائم معمولاً در کودکان به محض شروع یادگیری نوشتن ظاهر می شود، اما می تواند در هر سنی ظاهر شود. نارسا نویسی مانند سایر ناتوانیهای یادگیری، ممکن است باعث شود معلمان یا والدین ناآگاه به کودک برچسب «تنبل» یا «فقط به اندازه کافی تلاش نکرده» بزنند. این موضوع به این دلیل است که چقدر فرآیند نوشتن برای کودک دشوار است.
پنج زیر گروه نارسا نویسی وجود دارد:
- نارسا نویسی نارساخوان
- نارسا نویسی حرکتی
- نارسا نویسی فضایی
- نارسا نویسی واجی
- نارسانویسی واژگانی
شیوه ای که فرزندتان با نوشتن مشکل دارد، تشخیص زیرشاخه اش را تعیین می کند. به عنوان مثال، اگر هنگام نوشتن، حروف و کلمات خود را جا بیندازند، دچار نارسایی فضایی تشخیص داده می شوند. اگر آنها به دلیل مهارت های حرکتی توسعه نیافته با نوشتن مشکل داشته باشند، تشخیص داده می شود که دچار نارسایی حرکتی هستند. علاوه بر این، ممکن است با دیگر زیرگروه های متعدد دیسگرافی تشخیص داده شود.
پیشنهاد میکنیم بخوانید: درمان انواع اختلالات یادگیری در کودکان
محققان تخمین می زنند که بین 5 تا 20 درصد از افراد دچار دیسگرافی هستند که آن را به یک بیماری رایج تبدیل می کند.دامنه به طور گسترده ای متفاوت است زیرا نارسانویسی اغلب تشخیص داده نمی شود یا اشتباه تشخیص داده می شود. علائم دیسگرافی در یک طیف وجود دارد و می تواند خفیف، متوسط یا شدید باشد. نارسا نویسی در DSM-5 یک اختلال یادگیری خاص (SLD) در نظر گرفته میشود، مانند سایر ناتوانی های یادگیری از جمله نارساخوانی و نارسایی در ریاضی.طبق DSM-5، فرد باید حداقل به مدت شش ماه علائم زیر را به طور مداوم تجربه کند تا واجد شرایط تشخیص اختلال یادگیری خاص باشد:
- مشکلات مداوم در خواندن، نوشتن، ریاضی یا مهارت های استدلال ریاضی، بیان نوشتاری ضعیف، مشکل در به خاطر سپردن اعداد، یا مشکل در استدلال ریاضی)
- مهارت های تحصیلی در خواندن، نوشتن و ریاضی بسیار کمتر از حد متوسط.
- مشکلات یادگیری که در سنین پایین و در دوران مدرسه شکل می گیرند.
- مشکلاتی که با پیشرفت تحصیلی، عملکرد شغلی یا فعالیت های روزمره زندگی تداخل می کنند و نمی توانند با اختلالات رشدی، عصبی، حسی (بینایی یا شنوایی) یا حرکتی توضیح داده شوند.
علائم اولیه دیسگرافی و سایر ناتوانی های یادگیری معمولاً قبل از شروع یادگیری خواندن کودکان شروع می شود. به عنوان مثال، اگر فرزند شما به سختی کلمات و حروف را روی کاغذ سر جای خود قرار دهد یا این کار را به طور متناقض انجام دهد، ممکن است با اختلال نارسا نویسی دست و پنجه نرم کند. علائم دیگر عبارتند از: پاک کردن مکرر، املای ضعیف، گرفتن اشتباه مداد در دست و وضعیت غیرمعمول مچ، بدن یا کاغذ هنگام نوشتن
دیسگرافی چگونه و چه زمانی تشخیص داده می شود؟
کودکان را می توان از سنین پیش دبستانی از نظر ناتوانی های یادگیری، از جمله مشکلات نوشتن و دست خط، غربالگری کرد. مانند سایر ناتوانیهای یادگیری، مداخله زودهنگام برای نارسایی نگاری کلیدی است. با بالا رفتن سن کودک، انعطاف پذیری مغز او کاهش می یابد و درمان های دیسگرافی میتوانند کمتر موثر باشند.
چه کسی میتواند دیسگرافی را تشخیص دهد؟
طبق گفته انجمن روانشناسان مدرسه ای کالیفرنیا (CASP)، هر روانشناس آموزشی دارای مجوز (از جمله کسانی که در محیط مدرسه کار می کنند) می توانند در صورتی که آموزش و دانش در آن زمینه داشته باشند، اختلالات یادگیری خاص را تشخیص دهند. تشخیص دیسگرافیا معمولاً از طریق ارزیابی IEP انجام می شود، جایی که تیمی از معلمان آموزش ویژه، کاردرمانگران، گفتار درمانگران، فیزیوتراپیست ها و روانشناسان آموزشی با یکدیگر همکاری میکنند تا هر یک و همه ناتوانیهای بالقوه را شناسایی و تشخیص دهند.
چه ارزیابی هایی استفاده می شود؟
برای آزمایش نارسایی، ارزیابی کنندگان ممکن است از ارزیابی های رسمی نوشتن مانند ارزیابی دقیق سرعت دستخط و ارزیابیهای یکپارچه سازی دیداری-حرکتی مانند تست رشدی Beery-Buktenica (VMI) استفاده کنند. فرزند شما باید از نظر سایر تفاوت های یادگیری نیز مورد ارزیابی قرار گیرد زیرا نارسا نویسی اغلب با نارساخوانی و سایر ناتوانی های یادگیری همراه است. ارزیابی های IEP مبتنی بر مدرسه، اگرچه جامع هستند، اما برای یافتن اینکه آیا دانش آموز معیارهای ناتوانی را که بر یادگیری تأثیر می گذارد، برآورده می کند یا خیر، طراحی شده اند. بسته به صلاحیت ارزیاب، ارزیابی مبتنی بر مدرسه ممکن است برای تشخیص نارسایی نگاری کافی نباشد.
مداخلات و درمان های دیسگرافی
در حالی که دیسگرافی را نمیتوان با دارو درمان کرد، درمانها و روشهای آموزشی مختلف میتوانند به کودک شما کمک کنند تا راهبردهای جبرانی موثری برای مشکلات نوشتن خود ایجاد کند. برخی از مداخلات و درمان های رایج دیسگرافی عبارتند از:
- کار درمانی برای کمک به توسعه مهارت های حرکتی ظریف، وضعیت بدنی و قدرت مورد نیاز برای نوشتن
- برنامه های سوادآموزی ساختاریافته
- برنامه های درسی و آموزشی مربوط به نوشتن و دست خط
- تکنیک های آموزشی چندحسی (مانند ردیابی پیچ و خم ها یا حروف)
این مداخلات احتمالاً توسط یک کاردرمانگر نظارت خواهد شد و تیم ممکن است شامل یک درمانگر فیزیکی، یک روانشناس مدرسه و معلم آموزش ویژه کودک باشد. برنامه های آموزشی روانی و گروه های حمایتی نیز می توانند مداخلات مفیدی برای کودکان مبتلا به نارسایی نگاری و خانواده هایشان، به ویژه در سطوح راهنمایی و دبیرستان باشند. هرگونه مداخله و اصلاح باید به صراحت در IEP فرزند شما مشخص شود و اهدافی برای ردیابی پیشرفت مستقیماً به آنها متصل شود.
حمایت از کودک مبتلا به دیسگرافی در خانه
برای حمایت بهتر از فرزندتان در مشکلات مربوط به نوشتن و دست خط، بسیار مهم است که مرتباً با او پیشرفتش را چک کنید. انجام مکالمات در خانه، به ویژه قبل از جلسات و برنامه ریزی IEP، درباره اینکه چه کار می کند؟ چه چیزی را دوست دارد؟ چه چیزی را دوست ندارد؟ چه تغییراتی می توانستیم ایجاد کنیم؟ یا اصلاً چه چیزی را می خواهید حفظ کنید؟ این مکالمات واقعاً مهم هستند. همچنین مهم است که به کودک خود یادآوری کنید که تلاش های او در راستای بهبود نوشتن یا دست خط، شخصیت، هوش یا توانایی های او را مشخص نمیکند. برخی از راه های اضافی برای حمایت از دانش آموز خود در خانه عبارتند از:
- استفاده از نگه دارنده های مداد، خودکارهای پاک شدنی، کاغذهای فاصله دار، تخته های شیب دار و سایر وسایل فیزیکی.
- بازیها و فعالیتهایی را انجام دهید که مهارتهای حرکتی ظریف و قدرت دست را بهبود میبخشد.
- برنامه های تقویت نوشتن در خانه را امتحان کنید. برنامه هایی که از بازیها و تصاویر استفاده میکنند تا یادگیری را سرگرم کننده تر کنند.
- از انتقاد از دست خط کودک خودداری کنید.
- پیشرفت و موفقیت های فرزندتان را جشن بگیرید.
- به فرزندتان در مورد تفاوت های رشدی آن ها آموزش دهید.
- مطمئن شوید که فرزندتان در حال پیشرفت در برنامه اصلاحی که مدرسه آنها استفاده میکند، است و اگر پیشرفتی حاصل نشد، از آنها یک برنامه جدید بخواهید.
- به فرزند خود بیاموزید که چگونه از امکانات و نیازهای خود دفاع کند. آنها همیشه نمیتوانند به شما تکیه کنند تا به جای آنها صحبت کنید.
- مطمئن شوید که معلمان از وضعیت فرزند شما آگاه هستند.
منبع: undivided.io
