مونوفوبیا یا ترس از تنها ماندن چیست؟

مونوفوبیا یا ترس از تنها ماندن برای افراد مختلف معنای متفاوتی دارد. برخی از افراد می ترسند بدون شخص خاصی یا گاهی بدون حضور هر شخصی در مجاورت خود، تنها بمانند. نیاز به حضور آدم ها از فردی به فرد دیگر متفاوت است. اتوفوبیا یک اضطراب غیرمنطقی است و زمانی ایجاد می شود که فرد می ترسد در نهایت تنها بماند. در حالی که ممکن است خطر واقعی تنها بودن وجود نداشته باشد. این ترس میتواند کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار داده و حتی به اتخاذ تصمیمات غلط مانند یک ازدواج نا مناسب یا فرزند آوری در شرایط نا مساعد منجر شود. مونوفوبیا ممکن است گاهی اوقات نادیده گرفته و یا تشخیص داده نشود.

دلیل ترس از تنها ماندن چیست؟

دلیل ترس از تنها ماندن همیشه مشخص نیست. با این حال، ممکن است تحت تأثیر یک تجربه آسیب زا در گذشته، آسیبهای دوران کودکی یا مسائل مربوط به رابطه فردی باشد. اما برخی از دلایل احتمالی که ممکن است فرد دچار ترس بیمارگونه از تنهایی شود، عبارتند از:

تجربیات دوران کودکی

مانند انواع فوبیاها، اتوفوبیا ممکن است ناشی از تجربیات آسیب زا در دوران کودکی باشد که باعث این ترس می شود. این موارد می تواند ناشی از مسائل رها شدن مانند ترک پدر و مادر، کسی که به طور ناگهانی درگذشته، یا روابط ناراحت کننده در دوران کودکی باشد.

تجربه تروماتیک

یک تجربه آسیب زا ممکن است باعث اتوفوبیا شود، برای مثال وقتی شما در خانه تنها بوده اید یک دزدی در خانه رخ داده است. اگر این مسائل به درستی مورد توجه و حتی درمان قرار نگیرد، ممکن است در درازمدت باعث نگرانی در زندگی فردی و عوارض روانی دیگر شود. این تجربیات آسیب زا نه تنها باعث اتوفوبیا می شوند، بلکه می توانند باعث اختلالات اضطرابی یا اختلال پس از حادثه نیز شوند.

پیشنهاد میکنیم انجام دهید: تست آنلاین و رایگان سلامت روان

سایر بیماری ها

افرادی که دارای شرایط سلامت روانی مانند PTSD، اسکیزوفرنی و اختلالات اضطرابی هستند، ممکن است با فکر تنها بودن دچار حمله پانیک شوند.

مونوفوبیا ویژگیهای مشترکی با چند اختلال دیگر دارد، مانند:

• آگورافوبیا یا ترس از ناتوانی در فرار از یک موقعیت خطرناک یا استرس زا.
• وابستگی به هم که می تواند باعث ناراحتی در هنگام دوری از شریک زندگی شود.
• اختلال اضطراب فراگیر، که شامل نگرانی بیش از حد در موقعیت های مختلف است.
• اختلال استرس پس از سانحه، که می تواند در نتیجه تروما ایجاد شود.
• اختلال اضطراب اجتماعی، که با نگرانی از قضاوت شدن در جمع مشخص می شود.

علائم مونوفوبیا

• نگرانی وسواسی در مورد تنها بودن
• ترس از آنچه ممکن است در هنگام تنهایی اتفاق بیفتد.
• احساس جدا شدن از بدن خود در زمان تنهایی
• احساس لرزش، عرق کردن، درد قفسه سینه، سرگیجه، تپش قلب، زمانی که تنها هستید یا در شرایطی که ممکن است به زودی تنها شوید.
• احساس وحشت شدید زمانی که تنها هستید یا در موقعیتی هستید که ممکن است تنها شوید.
• میل شدید به فرار در زمانی که تنها هستید.
• اضطراب ناشی از پیش بینی کردن شرایط تنهایی
• اتوفوبیا و تنهایی
• اتوفوبیا با احساس تنهایی متفاوت است.

احساس تنهایی به همه احساسات منفی اطلاق می شود که زمانی ایجاد می شود که فرد احساس کند تعاملات اجتماعی یا ارتباط های معنادار بسیار کمی دارد. در این شرایط، افراد حتی زمانی که با دیگران هستند احساس تنهایی می کنند. ابتلا به اتوفوبیا شامل اضطراب شدیدی است که حتی با فکر کردن به تنهایی، ایجاد می شود. افراد مبتلا به اختلال ممکن است حتی از فکر کردن به وقت گذرانی در تنهایی، دچار اضطراب شدید شوند. البته بسیاری از افراد ممکن است در هنگام تنهایی، اضطراب را تجربه کنند ولی شدت این اضطراب نسبت به اضطراب ناشی از اتوفوبیا بسیار کمتر است.

ترس از تنهایی در کودکان

مونوفوبیا در کودکان هم وجود دارد ولی لزوما اتوفوبیا نیست. در بیشتر مواقع ترس از تنهایی در کودکان فقط ناشی از کمبود تجربه است و معمولا به مرور زمان و بزرگ شدن، کمتر می شود و از بین می رود. مانند همه فوبیاها، ترس از تنها ماندن به خوبی به انواع گزینه های درمانی پاسخ می دهد. افراد مبتلا به مونوفوبیا ممکن است از دارو و درمان سود ببرند. درمان شما احتمالا بر روی موارد زیر متمرکز خواهد شد:

• کاهش ترس و اضطرابی که در زمانی که تنها هستید تجربه می کنید، به تدریج توانایی خود را برای تنها بودن بیشتر کنید.
• رفتار درمانی شناختی: این نوع درمان به افراد روش های عملی مقابله با اضطراب را در طی مدتی که تنها هستند، آموزش می دهد. طبق آمار انستیتوی ملی بهداشت روانی، حدود ۷۵ درصد از افراد مبتلا به انواع فوبیا های خاص می توانند با استفاده از رفتار درمانی بر مشکل خود غلبه کنند.
• مواجهه درمانی: بر اساس تحقیقات انجام شده در دانشگاه اکسستر انگلستان، مواجهه درمانی به شکستن چرخه اجتناب در افرادی که فوبیای خاصی دارند و از روبرو شدن با آن گریزان هستند، کمک می کند. در اتوفوبیا، ترس از تنها ماندن باعث می شود که افراد از وقت گذرانی با خود اجتناب کنند. هر موقع این افراد از تنهایی اجتناب می کنند، فکر اینکه مجبور باشند در آینده به تنهایی وقت خود را صرف کنند، اضطراب بیشتری را نسبت به گذشته در آن ها ایجاد می کند. با قرار گرفتن مکرر فرد در معرض فوبیای خود البته به صورت کنترل شده، این چرخه اجتناب قطع می شود و تحمل آن ها نسبت به گذراندن وقت در تنهایی افزایش می یابد.
• دارو درمانی: در اغلب موارد روان درمانی به تنهایی در درمان اتوفوبیا موفق است. اما گاهی اوقات دارو هایی برای کاهش علائم فرد تجویز می شوند تا به سیر درمان فرد از طریق روان درمانی کمک کنند. متخصص روان ممکن است در ابتدای درمان این داروها را تجویز کند یا به شما دستور دهد که از آن ها در موقعیت های خاص یا به صورت کوتاه مدت استفاده کنید.

برخی از داروهای متداول برای مبتلایان به اتوفوبیا

• مسدود کننده های بتا: این داروها تحریک ناشی از آزاد شدن آدرنالین در بدن را از بین می برند. آدرنالین یک ماده شیمیایی است که در صورت اضطراب در بدن فرد آزاد میشود.
• آرام بخش ها: آرام بخش های بنزودیازپین میتوانند با کم کردن مقدار اضطرابی که احساس می کنید، به آرام کردن شما کمک کنند. این دارو ها باید با احتیاط مصرف شوند، زیرا می توانند اعتیاد آور باشند. این امر بویژه برای افرادی که سابقه وابستگی به مواد مخدر یا الکل را دارند، صادق میباشد.