چه جملاتی را نباید به کودک گفت؟ جملات زیادی است که نباید به فرزندان گفت ولی یکی از مهمترین کارها اصول فرزند پروری است. تربیت و اصول فرزند پروری شاید بیش از آن باشند که پدر و مادری بتواند با اندیشیدن به آنها راهی مفید برای تربیت فرزند خود پیدا کند. تربیت فرزندان یک روش و راه مشخصی دارد که با اتکا به آن راه و روش بوسیله توان و تمام آنچه که در خود داریم باید به بهترین نحو انجام شود.
تصمیم گیری برای بچه دار شدن
گام اول وقتی پدر و مادری تصمیم به بدنیا آوردن فرزندی میکنند، پیش از آنکه مسائل اقتصادی و دارایی شان مطرح باشد، باید فکر کنند آیا آمادگی روحی و روانی داشتن یک فرزند را دارند. البته از آنجایی که هر فردی خود را سالم میداند، میتواند به آسان ترین روش دیگران را مقصر بداند و تمام مشکلات را از آنها ببیند. در زمانی که احساس نیاز به مرور خود و شرایط روحی خود دارد نیز میتواند این احساس اشتباه را داشته باشد که من بدون هیچ ایرادی هستم و دیگران میتوانند به دنبال درمان خود باشند.
در فرزند زایی این است که در این مورد هیچ والدی نمیتواند تقصیر اشتباهات خود را به گردن دیگری بیندازد. واضحا تمام والدین میدانند انجام هر اشتباهی در قبال کودکانشان، بازتاب تمام نمایی برای خود و زندگی شان خواهد بود.
پیش از فرزند زایی
بهتر است هر فردی به عنوان والد، پیش از فرزند زایی این نکته را در خود با تمام محاسن و معایبش در نظر گیرد. که به چه میزان آمادگی از خودگذشتگی، تحمل سختی، دوست داشتن و عشق ورزیدن به کودک را دارد. پس از آن با تمام آنچه که باید، مواجه شود. کودکان با روش های تربیتی صحیح، احساسات خوشایندی را تجربه میکنند و در آینده از آسیب کمتری برخوردار خواهند شد. از اینرو تمام حرف ها، رفتارها و حتی نگاه ها برای کودکان یک حکم و دستور قطعی است که بواسطه آن میتوانند به آینده خود بیندیشند و تصمیمات مهمی برای رفتار و روانشان بگیرند.
ذهن تحلیل کودک 3 ساله
کودکان در سنین سه سالگی ذهن تحلیلیشان به خوبی عمل نمیکند. بنابراین هر رفتاری که به واسطه والدین برای آنها حکم درست و غلط بودن را داشته باشد، باعث میشود کودک در آینده به واسطه آنها عمل کند و خود را در درست و غلط بیندازد. از اینرو هر فردی به عنوان والد باید بداند چگونه میتواند در برابر کودک خود به بهترین شکل عمل کند. چگونه میتواند کمترین آسیب را به کودک خود برساند و چگونه میتواند در رشد و خلاقیت کودک خود اثرگذار باشد.
چه جملاتی را نباید به کودک گفت؟
قطعاً نه کودکان بلکه تمام موجودات انسانی محبت و مهربانی را درک میکنند و به واسطه میزانی از محبتی که دریافت میکنند، روابطشان را با دیگران تنظیم میکنند.
نکته مهم در دریافت محبت در کودکان این است که کودکان به خوبی قدرت تشخیص محبت واقعی از غیر واقعی را دارند. آنها بسیار آسان تر از هر بزرگسالی میتوانند حدس بزنند این محبت منشأ دوستی دارد و یا نمایشی است.
کودکان آسیب پذیر
از آنجایی که کودک توانایی دفاع از خود را ندارد و ترس از درمانده شدن را نیز به دلیل ضعف کودکی خود دارد، تصمیم میگیرد. با هر آنچه که در شرایط برایش پیش می آید موافقت کند و خود را با آن محبت غیر واقعی وفق دهد. بنابراین محبت را باید تمام و کمال و با میزانی از خلوص (مهر مادری) که خدا در وجودمان میگذارد به کودک دهیم. از تحقیر، توهین، عصبانیت، کنترل گری، لجاجت و قدرت نمایی در قبول اشتباه به کودکان دست برداریم.
عشق ورزیدن مساوی است با عزت نفس بالا در کودکان
اگر مایل هستید که کودک عزت نفس داشته باشد، باید به او عشق ورزید و هیچگاه به کودک نگوییم «چون رفتارت اشتباه بود، دوستت ندارم». زیرا در این صورت کودک قطعا اینگونه دریافت میکند که من بر اساس رفتارهایم دوست داشته میشوم و یا دوست داشته نمیشوم و به عنوان کودک دلخواه والدین پذیرفته شدنی و خواستنی نیستم.
راهکارهای بالا بردن عزت نفس در کودکان
- ابراز محبت واقعی به کودک
- دوست داشتن بی واسطه کودک به این معنی که «اساس آن رفتار درست و غلط است» نباشد.
- دوری از درد و دل کردن با کودک؛ اجازه ندهید کودکان با شنیدن درد و دل های شما، بار غم شما را در ذهنشان به دوش کشند.
- کودکان بزرگتر را مسئول کودکان کوچکتر نکنید؛ بگذارید کودکان بدون مسئولیت هایی به غیر از خود و رفتارشان بزرگ شوند.
- دروغ گویی به کودک؛ هر قول انجام نشده، هر رفتار نصفه و نیمه و هر آنچه که بیان میشود و فراموش میشود، برای کودک به مثابه دروغ شنیدن است و دیگر هرگز نمیتواند والدین خود را باور کند.
- تهدید کودک؛ کودکان شاید به دلیل درماندگی از دفاع از خودشان، در بسیاری از شرایط کوتاه بیایند اما ترس و تهدید در کودک باعث میشود کودکان در ذهنشان ثبت کنند که یا باید از بزرگترها ترسید و در هیچ شرایطی از خود دفاع نکرد و یا باید فرار کنند که دستآوردی به غیر از ترس ندارد.
- مقایسه کودکان؛ کودکانمان را با هیچ کسی حتی خواهر و برادرانش مقایسه نکنیم. زیرا کودک از رشد و خلاقیت خود دست برمیدارد و در بهترین حالت به الگوبرداری از آنها مشغول میشود و خود را دوست نداشتنی میداند. به مرور از خود دور میشود و نقاب جدیدی به خود میزند و تمام این رفتارها باعث آسیب های جدی در بزرگسالی میشود.
- اجازه دهیم کودک گریه کند؛ به کودکمان نگوییم گریه نکن و او را از احساساتش دور نکنیم. میتوانیم به عنوان والد از کودک بخواهیم احساسش را بیان کند و از گریه به عنوان سپر دفاعی استفاده نکند. وقتی کودک آرام شد از احساس او نسبت به خود، به آن اتفاق بپرسیم و شرایط را توضیح دهیم.
- اجازه دهیم کودک مسئول رفتار خود باشند و او را از پدر و یا بزرگترها به دلیل رفتار اشتباهش نترسانیم بلکه او را مسئول رفتار اشتباه خود قرار دهیم. پیش از آنکه کودک بخواهد کاری را انجام دهد، خطرات و احتمال اشتباه را برای کودک بیان کنیم و بگوییم خودت مسئول رفتارت هستی و باید عواقبش را قبول کنی. در این صورت کودک می پذیرد که هر رفتاری غلط یا درست را میتواند انجام دهد و خود مسئول آن است و کسی نیست که بار خطای خود را به گردن او بیندازد. بنابراین درصد اشتباهات کودک کم میشود.
- از بیان جملات مخربی مانند «تو تنبلی، خنگی، بی حوصله ایی، قوی نیستی، باهوش نیستی» به کودک جلوگیری کنیم. همچنین جملات «خیلی زرنگی، خیلی باهوشی، خیلی قوی هستی» را هم دور بیندازیم. زیرا باعث میشود کودک از خود تصور اشتباهی را تثبیت کند که دیگر نتواند از آن رها شود و احساس کند باید طبق آن جملات زندگی خود را برنامه ریزی کند. در واقع ایجاد توقع نابجا با گفتن جملات مثبت و منفی که جنبه واقعی ندارند.
