روان درمانی پویشی کوتاه مدت (ISTDP) چیست؟

رواندرمانی پویشی کوتاه مدت (ISTDP) یک روش درمانی است که طی آن رواندرمانگر و به کمک مراجع مشکلات درونی او را را کشف می کند، آنها به سراغ پیدا کردن ریشه های مشکل می روند و در این مسیر موانع را کنار می زنند تا مراجع با کشف خود حقیقی اش، بتواند به رنج هایی که ناشی از نقاب ها و اجتناب از احساسات اصیل انسانی مانند غم و خشم و عشق و گناه است، پایان دهد. از آنجایی که در این روش درمانی استقلال و اراده مراجع در محوریت درمان قرار دارد، درمانگر نه راهکاری ارائه می دهد و نه توصیه ای راجع به چگونه زندگی کردن به مراجع پیشنهاد میکند؛ چرا که چنین چیزی را مغایر با اصل آزادی انسان میداند. روان درمانی پویشی نشأت گرفته از روان تحلیل گری است با این تفاوت که محدودیت زمانی دارد یعنی در بازه زمانی کوتاه تر از روانکاوی کلاسیک (حدوداً بین 12 تا 30 جلسه) و با تمرکز بر مشکلات گذشته و فعلی به کند و کاو آسیب های گذشته، اختلالات روانپزشکی مراجع می پردازد. گروه روانشناسی اینجا مکث به شما امیر میرزانیا را پیشنهاد می دهد.

مقایسه روانکاوی و روان پویشی کوتاه مدت

• روانکاوی کلاسیک بیشتر بر نهاد و روان درمانی پویشی کوتاه مدت (Intensive Short Term Dynamic Psychotherapy) بر خود تأکید دارد.
• روانکاوی عمدتاً بر تعارض های درون فرد یا به عبارتی تعارض های درون روانی تأکید دارد. در حالی که تمرکز روان درمانی پویشی کوتاه مدت بر تعارض های بین افراد یا تعارض های میان فردی می باشد. مرکز نظریه روان پویشی کوتاه مدت به روابط شی معروف است که اشیاء در اینجا به معنی افراد و بازنمایی ذهنی آنها است.
• فروید در روانکاوی بر نیروهای زیستی و مکانیزم های دفاعی تأکید دارد در حالیکه تمرکز روان درمانی پویشی بر نیروهای اجتماعی و سازگاری و تسلط است. به عبارت دیگر روان پویشی کوتاه مدت کمتر جبرگرا است.
• روان درمانی پویشی بر برنامه ریزی دقیق برای درمانجو با تعیین هدف های کوچک مانند الگوی بین فردی بهتر، شناخت بیشتر عواطف یا حل یک تعارض خاص سرو کار دارد. درمانگر در روان درمانی پویشی نسبت به روانکاو فعال تر است و با مراجع ارتباط بیشتری برقرار می کند، طوری که ممکن است به مراجع تکلیف دهد و یا در جهت اهداف درمان از شبکه حمایتی مراجع استفاده کند.
• هدف روان درمانی پویشی کوتاه مدت ایجاد تغییر در شخصیت بنیادی فرد نیست بلکه هدف نهایی عملکرد بهتر و برطرف کردن مشکلات روزمره مراجع به شکلی مناسب تر است.
• روان درمانی پویشی بر خلاف روانکاوی بجای تأکید بر مشکلات گذشته بیشتر بر مشکلات زمان حال و مشکلات موجود تأکید دارد.
• برای درمانگری که از رویکرد روان درمانی پویشی بهره می گیرد بر خلاف روانکاو محدودیت زمانی مهم است.
• شعار روانکاوی این است که درمان مهمترین بخش زندگی بیمار است درصورتیکه روان درمانگر پویشی برای زندگی در این دنیا بیشتر از درمان شدن اهمیت قائل است.

اثرگذاری روان درمانی پویشی کوتاه مدت

نتایج پژوهشی درباره روان درمانی پویشی کوتاه مدت بدین شرح است: این مطالعه 6 ماه طول کشید و شامل 60 شرکت کننده بود که به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شده بودند: ISTDP و درمان همیشگی که شامل مشاوره، CBT و افزایش دارودرمانی بود. گزارش ها توسط مراجعین و ارزیابان برای مشاهده پیامدها سه و شش ماه بعد از درمان انجام شد.

• بهبود کامل علائم: 36 درصد از شرکت کنندگان مبتلا به افسردگی که نسبت به درمان مقاوم بودند، درمان ISTDP دریافت کردند و بهبودی کامل علائم را داشتند. در مقایسه تنها 3.7 گروه دیگر بهبود یافته بودند.

مبانی نظری روان پویشی کوتاه مدت

جانشینان فروید سعی کردند تا رویکرد او را کامل کنند. این نوفرویدی ها اکنون به درمانگران روان پویشی شهرت دارند. از جمله آن ها آلفرد آدلر بنیانگذار روان شناسی میان فردی و کارل یونگ بنیانگذار روانشناسی تحلیلی است. اتو رنک با تأکید بر حق انتخاب درمانجو مبدع اراده درمانی است. از پیشگامان دیگر این رویکرد آنا فروید و هارتمن می باشند که با تأکید بر روانشناسی ایگو بر صمیمیت و ایجاد هویتی محکم تمرکز داشتند. ملانی کلاین، کرنبرگ و وینیکات نیز معتقدند که بازنمایی ذهنی روابط میان فردی باید اصلاح شود. کوهات بر تحول و گسترش خودمختاری و سالیوان بر زمینه میان فردی اختلالات تأکید دارد. ویلهلم اشتکل و هانس اشتروب نیز بر تفسیر تاریخی برای کنار آمدن تأکید دارند.

محققان روش روان درمانی پویشی

روان درمانی پویشی کوتاه مدت یا ISTDP & DISTDP متأثر از کارهای پژوهشی لِستر لوبورسکی، دیوید مالان درسال در 1976،هانس استراپ است و بویژه در فعالیت های روانپزشک ایرانی به نام حبیب دوانلو در سال 1980 ریشه دارد. روان پویشی کوتاه مدت یکی از انواع مدل هایی است که دیدگاه های مختلف را در تبیین ماهیت رنج انسان در یک نظریه جامع از ذهن یکپارچه می کند. ویژگی های مشترک این محققان در روش درمانی خود عبارتند از: تعیین محدودیت زمانی برای درمان، اصل انتخاب برای تشخیص توانایی درمان برای بیماران، تمرکز درمان بر موضوعات مشخص مانند غلبه بر دفاع یا انتقال، فعالتر بودن درمانگر و بکارگیری انتقال در مسیر درمان است.

مان (1973) که از جمله پیشگامان این روش می باشد جلسات درمانی را به کمتر از 12 جلسه رساند و از آن در جهت موفقیت درمان بهره برد. مالان و سیفنئوس هر دو به فعال بودن درمانگر و خنثی نبودن او و تأکید کتر بر تفسیر به عنوان یک روش درمانی عقیده داشتند. با این حال این درمانگران تعداد کمی از بیماران را توانستند با این روش درمان کنند. در بین آن ها دوانلو تنها کسی بود که با تدوین روش های منظم توانست طیف گسترده ای از بیماران را معالجه کند. او روش خود را ابتدا روان پویشی کوتاه مدت و فشرده (STDP) و سپس در نسخه های بعدی و پس از اصلاح آن، آن را DISTDP نامید.

دوانلو بر بینش درمانجو نسبت به مکانیسم های دفاعی خود تأکید دارد ولی نه فقط مکانیسم های دفاعی رسمی بلکه بر مکانیسم های دفاعی تاکتیکی مانند جلوه های بدنی و حالت های چهره مثل خنده و گریه نیز تمرکز میکند، زیرا آن ها را سدی در مقابل نزدیکی بیمار با درمانگر می داند. دوانلو پیمان درمانی را به عنوان روشی برای غلبه بر مقاومت های درمانجو استفاده می کند. به طور کلی دو نوع پیمان درمانی داریم: پیمان درمانی هشیار و پیمان درمانی ناهشیار.

در پیمان ناهشیار حمایت درمانگر سبب می شود که بیمار به شکل ناهشیار بیشتر همکاری کند. اما در پیمان هشیار خود بیمار داوطلبانه کمک می کند. درمانگر پیمان ناهشیار و مکانیسم های دفاعی را در مقابل هم قرار می دهد که باعث اضطراب و در نهایت نفوذ به لایه های عمقی و ناهشیار بیمار میشود. پس در روش روان پویشی کوتاه مدت دوانلو مکانیسم های دفاعی و پیمان درمانی هر دو اهمیت زیادی دارند.

روان درمانی پویشی فشرده و کوتاه مدت چیست؟

روان درمانی پویشی فشرده و کوتاه مدت بیمار را هدایت می کند تا بر مقاومت خود غلبه کند و احساسات واقعی خود را نسبت به گذشته و حال تجربه کند. احساساتی که بیمار به دلیل اضطراب انگیز بودنشان آن ها را پس زده است، بیمار باید از مکانیسم های دفاعی خود که سبب پنهان کردن احساساتش می شود آگاه شود و نسبت به آن ها بینش یابد.

در این عنوان با سه واژه پویشی، فشرده و کوتاه مدت سروکار داریم. رویکرد مذکور از این جهت پویشی می باشد که بر نیروهای ناهشیار تأکید دارد، فشرده است زیرا بیمار را در مسیری پیش می برد و درمان را به گونه ای هدایت می کند که بیمار با شدت هرچه تمام تر احساسات سرکوب شده خود را تجربه کند و همچنین این نوع درمان کوتاه مدت است از این لحاظ که محدودیت زمانی و سرعت در آن نقش مهمی دارد. دو مثلث تعارض و مثلث شخص نقش پررنگی در روان درمانی پویشی فشرده و کوتاه مدت دارند.

منظور از مثلث تعارض چیست؟

منظور از مثلث تعارض روشی است که فرد با آن در مقابل احساسات واپس زده خود که اضطراب برانگیزند از خود دفاع می کند. در مثلث شخص ارتباط های مهم زندگی فرد یعنی گذشته (ارتباط با خانواده)، حال (ارتباط با همسر، همکار) و انتقال (ارتباط با درمانگر) مثل شخص را تشکیل می دهند.

از جمله تفاوت های روان درمانی پویشی فشرده و کوتاه مدت با روان درمانی پویشی عبارتند از:

1. تمرکز بر علائم جسمانی جدای از عواطف و تأکید بر تجربه واقعی عواطف و احساسات
2. تشخیص مسیرهای جسمی اضطراب
3. تأکید بر نیروهای پویشی آسیب شناختی و تغییر در مفاهیم پویشی
4. تدوین روش های مشخص و منظم درمان
5. آشکار کردن مسیر عصبی نوروزها

تفاوت بین ISTDP و CBT چیست؟

روان درمانی پویای کوتاه مدت فشرده (ISTDP) مانند بسیاری از درمان های روان پویشی، ISTDP بر تعارضات و احساسات ریشه ای فرد تمرکز دارد. این ممکن است به عنوان تقویت درک عمیق تر و طولانی تر از آنچه که با درمان شناختی-رفتاری (CBT) انجام شود، که در درجه اول بر زمان حال متمرکز است، در نظر گرفته شود.

میزان موفقیت ISTDP چقدر است؟

در یک RCT با کیفیت بالا، ISTDP نسبت به درمان سلامت روان جامعه (دارو و عمدتا CBT) به طور معمول برای افسردگی مقاوم به درمان عملکرد بهتری داشت و بالاترین میزان بهبودی منتشر شده را در بین هر درمانی در پیگیری (40٪) داشت است. (تاون و همکاران.، 2017، 2020).

ISTDP برای چه اختلالاتی خوب است؟

مجموعه گسترده ای از شواهد تحقیقاتی در سال 2023 منتشر شده از کارآیی ISTDP به عنوان درمانی برای طیف گسترده ای از مشکلات عاطفی پشتیبانی می کند. اینها عبارتند از افسردگی، اضطراب، بیماری روان تنی و اختلالات شخصیت.

تفاوت بین درمان ISTDP و AEDP چیست؟

AEDP بسیاری از حالات دگرگونی و تأثیرات مثبت مختلف را طبقه بندی می کند و به ردیابی اولین نشانه های تغییر و تحول کمک می کند. ISTDP یک سیستم بسته تر از مداخله ساختاریافته به گونه (اگر و آنگاه) است، که ممکن است به عنوان درمانی سخت و اگرسیو تر احساس شود، اما ساختاری روشن به مراجع می دهد.

پروتکل درمان روان پویشی کوتاه مدت

پروتکل درمان روان پویشی کوتاه مدت (ISTDP یا Intensive Short-Term Dynamic Psychotherapy) یک روش درمانی مبتنی بر تئوری های روان پویشی است که هدف آن کمک به بیماران برای دسترسی سریع تر و مؤثرتر به احساسات عمیق تر و پنهان تر است. این روش توسط دکتر دوانلو توسعه یافته است. در ادامه به برخی از اصول و مراحل این پروتکل اشاره می کنم:

اصول اصلی ISTDP:

• تمرکز بر احساسات و عواطف سرکوب شده: درمانگر به بیمار کمک می کند تا به احساسات عمیقی که ممکن است در طول زمان سرکوب شده اند، دست یابد.
• ایجاد اتحاد درمانی قوی: رابطه درمانی محکم و اطمینان بخش بین بیمار و درمانگر از اهمیت بالایی برخوردار است.
• کار بر روی دفاع ها و مقاومت ها: درمانگر به بیمار کمک می کند تا مقاومت ها و دفاع های ناخودآگاه خود را شناسایی و برطرف کند.
• تمرکز بر اینجا و اکنون: به جای بررسی گسترده گذشته، تمرکز بر احساسات و عواطفی که در لحظه فعلی تجربه می شود.

مراحل درمان ISTDP:

ارزیابی اولیه:

• بررسی مشکلات و نشانه های بیمار.
• تعیین میزان آمادگی و ظرفیت بیمار برای مواجهه با احساسات عمیق تر.

ایجاد اتحاد درمانی:

• ایجاد رابطه ای مبتنی بر اعتماد و اطمینان.
• تقویت ارتباط عاطفی و همدلی بین درمانگر و بیمار.

شناسایی و تحلیل دفاع ها:

• شناسایی رفتارها و افکار دفاعی که مانع از دسترسی به احساسات عمیق تر می شوند.
• کار بر روی کاهش و حذف این دفاع ها.
• مواجهه با احساسات سرکوب شده:
• کمک به بیمار برای مواجهه و تجربه احساساتی که در گذشته سرکوب شده اند.
• بررسی و تحلیل این احساسات در محیط امن درمانی.

یکپارچه سازی و پایان درمان:

• کمک به بیمار برای یکپارچه سازی تجربیات و بینش های جدید.
• برنامه ریزی برای پایان درمان و حفظ پیشرفت های حاصل شده.

مزایای ISTDP:

• کارایی زمانی: نسبت به درمان های طولانی مدت روان پویشی، این روش در مدت زمان کوتاه تری به نتایج مؤثری می رسد.
• تغییرات عمیق و پایدار: تمرکز بر احساسات عمیق و ریشه دار به بیمار کمک می کند تا تغییرات پایدار و عمیقی را تجربه کند.

موارد کاربرد:

• اختلالات اضطرابی و افسردگی
• مشکلات ارتباطی و بین فردی
• مسائل روان تنی
• تجربه های تروماتیک

اگر نیاز به اطلاعات بیشتری دارید یا سوال خاصی دارید، خوشحال می شوم که کمک کنم.

کتاب های معروف روان درمانی پویشی کوتاه مدت

کتاب های بسیاری در زمینه روان درمانی پویشی کوتاه مدت (ISTDP) نوشته شده اند که توسط متخصصان این حوزه تألیف شده اند. در ادامه به معرفی چند کتاب معروف و معتبر در این زمینه می پردازم:

• Intensive Short-Term Dynamic Psychotherapy: Theory and Technique نوشته حبیب داوود لوی:

این کتاب یکی از منابع اصلی و بنیادین در زمینه ISTDP است که به تئوری ها و تکنیک های این روش درمانی می پردازد.

• Unlocking the Unconscious: Selected Papers of Habib Davanloo نوشته حبیب داوود لوی:

این کتاب مجموعه ای از مقالات و نوشته های دکتر داوود لوی است که به مباحث مختلف ISTDP می پردازد و شامل موارد مطالعاتی و تحلیل های دقیق است.

• Intensive Short-Term Dynamic Psychotherapy: A Reference نوشته مارک ویتز:

این کتاب به عنوان یک منبع مرجع برای درمانگران استفاده می شود و شامل راهنمایی های عملی و نظری در مورد اجرای ISTDP است.

• Healing Through Relating: From Basic Fault to Emotional Repair in Short-Term Dynamic Psychotherapy نوشته کارلینگ ریچاردز:

این کتاب به بررسی رابطه درمانی و نقش آن در فرایند درمانی ISTDP می پردازد و تکنیک های مختلف برای بهبود ارتباط درمانی را ارائه می دهد.

• The Initial Interview in Short-Term Dynamic Psychotherapy نوشته پاتریشیا کوگن:

این کتاب به بررسی اهمیت و تکنیک های مصاحبه اولیه در ISTDP می پردازد و شامل راهنمایی های عملی برای انجام این مصاحبه ها است.

• Lives Transformed: A Revolutionary Method of Dynamic Psychotherapy نوشته یون فریدریکسون و ایلن کلوتز:

این کتاب به بررسی و تحلیل موارد مطالعاتی واقعی پرداخته و نشان می دهد که چگونه ISTDP می تواند زندگی افراد را متحول کند.

• Mastering Intensive Short-Term Dynamic Psychotherapy: Roadmap to the Unconscious نوشته جاناتان آباسی و الیزابت کاکس:

این کتاب به تکنیک های عملی و راهبردهای خاص برای اجرای مؤثر ISTDP می پردازد و به عنوان یک راهنمای جامع برای درمانگران مورد استفاده قرار می گیرد.

این کتاب ها منابعی عالی برای درمانگران و دانشجویان روان درمانی هستند که به دنبال یادگیری و تسلط بر روش های روان درمانی پویشی کوتاه مدت هستند.

مقایسه روانکاوی و روان پویشی کوتاه مدت

روانکاوی و روان درمانی پویشی کوتاه مدت (ISTDP) دو رویکرد متفاوت در درمان روانشناختی هستند که هرکدام ویژگی ها و تکنیک های خاص خود را دارند. در ادامه به مقایسه این دو رویکرد می پردازم:

تاریخچه و بنیان گذاران روانکاوی (Psychoanalysis):

بنیان گذار اصلی روانکاوی زیگموند فروید است که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به توسعه این نظریه پرداخت.

مدت زمان درمان روانکاوی:

روانکاوی معمولاً یک فرایند طولانی مدت است که ممکن است سال ها به طول بیانجامد. جلسات معمولاً چندین بار در هفته برگزار می شوند.

تمرکز و روش ها:

• تمرکز بر روی ناخودآگاه، خاطرات دوران کودکی، رویاها و فانتزی ها.
• استفاده از تکنیک هایی مانند تداعی آزاد، تحلیل رویاها و انتقال و انتقال متقابل.
• هدف اصلی روانکاوی، کشف و فهم تعارضات ناخودآگاه و چگونگی تأثیر آن ها بر رفتار فعلی بیمار است.

نقش درمانگر:

• درمانگر نقش منفعل تری دارد و بیشتر به عنوان یک ناظر و تحلیل گر عمل می کند.
• درمانگر به بیمار کمک می کند تا به بینش عمیقی از تعارضات درونی و ناخودآگاه خود دست یابد.

تاریخچه و بنیان گذاران روان درمانی پویشی کوتاه مدت (ISTDP):

یکی از چهره های اصلی در توسعه ISTDP، حبیب دوانلو یا داوود لوی است که در اواسط قرن بیستم به توسعه این روش پرداخت.

مدت زمان درمان روانپویشی کوتاه مدت:

ISTDP به عنوان یک روش درمانی کوتاه مدت طراحی شده است و معمولاً طی چند ماه به نتیجه می رسد. جلسات ممکن است هفتگی یا بیشتر باشند اما به طور کلی مدت زمان کمتری نسبت به روانکاوی دارند.

تمرکز و روش ها:

• تمرکز بر روی احساسات و عواطف سرکوب شده، دفاع ها و مقاومت ها.
• استفاده از تکنیک هایی مانند مواجهه مستقیم با احساسات، تحلیل و تضعیف دفاع ها، و ایجاد تغییرات سریع و پایدار.
• هدف اصلی ISTDP، کمک به بیمار برای تجربه و پردازش سریع تر احساسات عمیق و دستیابی به تغییرات رفتاری و عاطفی است.

نقش درمانگر:

• درمانگر نقش فعال تری دارد و به صورت مستقیم تر با بیمار در تعامل است.
• درمانگر به بیمار کمک می کند تا به سرعت به احساسات پنهان و ناخودآگاه دست یابد و آن ها را پردازش کند.

مقایسه کلی روانکاوی وISTDP:

1. مدت زمان: روانکاوی یک فرایند طولانی مدت است در حالی که ISTDP به عنوان یک روش کوتاه مدت طراحی شده است.
2. تمرکز: روانکاوی بر تحلیل عمیق ناخودآگاه و خاطرات کودکی تمرکز دارد، در حالی که ISTDP بر مواجهه و پردازش سریع تر احساسات سرکوب شده و تغییرات رفتاری تمرکز دارد.
3. نقش درمانگر: در روانکاوی، درمانگر نقش منفعل تری دارد و بیشتر به عنوان یک تحلیل گر عمل می کند، در حالی که در ISTDP درمانگر نقش فعال تر و مستقیم تری دارد.
4. هدف: روانکاوی به دنبال دستیابی به بینش عمیق و طولانی مدت است، در حالی که ISTDP به دنبال ایجاد تغییرات سریع و پایدار در رفتار و عواطف بیمار است.

هر دو رویکرد می توانند بسته به نیازها و ترجیحات فردی بیمار، موثر باشند. انتخاب بین این دو روش بستگی به شرایط خاص هر مراجع و اهداف درمانی او دارد.

تازه ها در رواندرمانی پویشی کوتاه مدت (ISTDP)

درمان روان پویشی کوتاه مدت (ISTDP) به طور مداوم در حال توسعه و پیشرفت است و تحقیقات جدید به طور مداوم بر روی بهبود تکنیک ها و کارایی این روش متمرکز است. در ادامه، به برخی از تازه ترین تحولات و تحقیقات در زمینه ISTDP اشاره می کنم:

تحولات و تحقیقات اخیر در ISTDP:

پیشرفت در تکنیک های درمانی:

• بهبود تکنیک های مواجهه با احساسات: تحقیقات جدید بر روی روش های بهینه سازی تکنیک های مواجهه با احساسات سرکوب شده تمرکز دارند. این تکنیک ها به بیمار کمک می کنند تا به طور سریع تر و مؤثرتر به احساسات عمیق تر دست یابد.
• کار با مقاومت های پیچیده: پیشرفت های جدید در روش های شناسایی و تحلیل مقاومت های پیچیده بیمار، به درمانگران کمک می کند تا این موانع را به طور مؤثرتری کاهش دهند.

استفاده از فناوری های نوین:

• تله روان درمانی (Teletherapy): استفاده از ویدئو کنفرانس برای اجرای جلسات ISTDP به ویژه در دوران پاندمی COVID-19 افزایش یافته است. این روش به بیماران در نقاط دوردست و یا با محدودیت های زمانی و مکانی اجازه می دهد تا به درمان دسترسی داشته باشند.
• واقعیت مجازی (VR): تحقیقات اولیه نشان می دهند که استفاده از واقعیت مجازی ممکن است به عنوان یک ابزار مکمل در ISTDP مفید باشد، به ویژه در مواجهه با ترس ها و تجربیات تروماتیک.

گسترش کاربردهای ISTDP:

• درمان اختلالات روان تنی (Psychosomatic Disorders): تحقیقات بیشتری در حال انجام است که نشان می دهد ISTDP می تواند در درمان اختلالات روان تنی مانند دردهای مزمن و مشکلات گوارشی ناشی از استرس مؤثر باشد.
• درمان اختلالات شخصیت (Personality Disorders): مطالعات نشان می دهند که ISTDP می تواند به طور مؤثری در درمان برخی از اختلالات شخصیت، به ویژه اختلال شخصیت مرزی (BPD) و اختلال شخصیت اجتنابی (AVPD) کاربرد داشته باشد.

تحقیقات بالینی و اثربخشی:

• مطالعات کارآزمایی بالینی تصادفی (RCTs): افزایش تعداد کارآزمایی های بالینی تصادفی کنترل شده به منظور ارزیابی کارایی ISTDP در مقایسه با سایر روش های درمانی مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT) و دارودرمانی.
• تحقیقات بلندمدت: بررسی اثرات بلندمدت ISTDP و پایداری تغییرات ایجاد شده در بیماران پس از پایان درمان.

آموزش و سوپرویژن:

• برنامه های آموزشی پیشرفته: افزایش تعداد برنامه های آموزشی و کارگاه های پیشرفته برای درمانگران به منظور یادگیری و بهبود تکنیک های ISTDP.
• سوپرویژن آنلاین: استفاده از پلتفرم های آنلاین برای ارائه سوپرویژن به درمانگران در نقاط مختلف جهان، که این امر به گسترش دانش و مهارت های ISTDP کمک می کند.

منابع پیشنهادی برای مطالعه بیشتر:

• مقالات علمی و ژورنال ها: مجلات علمی مانند Journal of Psychotherapy Integration و American Journal of Psychotherapy مقالات جدیدی در زمینه تحقیقات و پیشرفت های ISTDP منتشر می کنند.
• کنفرانس ها و سمینارها: شرکت در کنفرانس های بین المللی و سمینارهای تخصصی در زمینه روان درمانی پویشی کوتاه مدت می تواند به روزرسانی های جدید در این حوزه را ارائه دهد.
• کتاب های جدید: بررسی کتاب های جدید نوشته شده توسط متخصصان این حوزه مانند Co-Creating Change: Effective Dynamic Therapy Techniques نوشته جان فردریکسون و Mastering Intensive Short-Term Dynamic Psychotherapy: Roadmap to the Unconscious نوشته جوناس پاولسن و هالوراستراپ به به روز ماندن با تکنیک ها و تحقیقات جدید کمک می کند.

این تحولات و تحقیقات جدید نشان می دهد که ISTDP همچنان یک حوزه پویا و در حال رشد است که می تواند به بهبود روش های درمانی و افزایش کارایی درمان کمک کند.