باربیتورات ها دسته ای از داروها هستند که در دهه های 1960 و 1970 بطور گسترده به عنوان درمانی برای اضطراب، بی خوابی و اختلالات تشنج استفاده میشدند. جدا از چند نشانه خاص، این روزها معمولاً انواع باربیتوراتها را به دلیل عوارض زیاد آن تجویز نمیکنند. همچنین در سالهای بعد تا حد زیادی بنزودیازپین ها جایگزین باربیتوراتها شدند که بسیار ایمن تر هستند، اگرچه هنوز بطور بالقوه اعتیادآور هستند. باربیتورات ها به عنوان مضعف کننده سیستم عصبی مرکزی شناخته میشوند و عملکرد GABA را تقویت میکنند؛ یک انتقال دهنده عصبی که از فعالیت سلول های عصبی در مغز جلوگیری میکند.
باربیتورات ها برای چه مواردی استفاده می شوند؟
از نظر تاریخی، باربیتورات ها در درمان اضطراب، صرع، القای خواب و به عنوان بیهوش کننده استفاده می شدند. امروزه استفاده از آنها به چند شرایط خاص محدود شده است،
مانند:
- موارد شدید بی خوابی
- تشنج هایی که به سایر عوامل کمتر سمی پاسخ نمی دهند
- القای بیهوشی
- همراه با استامینوفن و کافئین برای تسکین سردردهای تنشی
تحقیقات نشان می دهد که سوء مصرف باربیتورات ها به ویژه در میان نوجوانان در حال افزایش است. آنها اغلب برای مقابله با اثرات محرک داروهایی مانند کوکائین و مت آمفتامین استفاده می شوند. این امر باعث شده است که آنها لقب (downers) را به خود اختصاص دهند.
سوء مصرف باربیتورات شبیه مسمومیت با الکل است. در دوزهای کم، فرد احساس خواب آلودگی، عدم مهار و مستی می کند.در دوزهای بالاتر، فرد دچار سردرگمی، گفتار نامفهوم و تلوتلو خوردن می شود که مانند مستی است. دوز بیش از حد می تواند منجر به بیهوشی، مشکلات تنفسی و گاهی اوقات مرگ شود. در دهه 1970 بسیاری از افراد پس از مصرف باربیتورات ها جان خود را از دست دادند، و این موضوع، همراه با این واقعیت که آنها بسیار اعتیادآور هستند، دلایلی هستند که امروزه به ندرت تجویز می شوند.
شرایط روانپزشکی درمان شده یا مرتبط با باربیتورات ها
باربیتورات های رایج موجود
نیمه عمر مقدار زمانی است که طول می کشد تا نیمی از دارو از بدن دفع شود. هر چه نیمه عمر کوتاهتر باشد، دارو سریعتر دفع می گردد.
- آموباربیتال: عضوی از دسته باربیتورات ها است که خاصیت آرام بخشی و خواب آوری دارند.معمولاً به آن «سدیم آمیتال» یا «سرم حقیقت» می گویند. برخی مناطق هنوز از آن برای کمک به دریافت اطلاعات از افراد در طول جلسات بازجویی استفاده می کنند. آموباربیتال می تواند باعث کند شدن سیستم عصبی مرکزی شود به طوری که تمرکز مشکل می شود. این دارو به عنوان یک داروی کوتاه اثر تا یک داروی با اثر متوسط طبقه بندی می شود.
- پنتوباربیتال: یک باربیتورات کوتاه اثر است که بیشتر به عنوان آرام بخش و خواب آور مفید است اما به عنوان یک داروی ضد اضطراب عملکرد خوبی ندارد. در صورتی که بیمار دچار بی خوابی باشد، پزشک ممکن است آن را برای القای خواب تجویز کند تا برای آرامبخشی. در صورت استفاده از دوزهای بالای پنتوباربیتال، مانند نمبوتال، بیماران ممکن است دچار ایست تنفسی شوند.
- فنوباربیتال: فنوباربیتال یک مشتق اسید باربیتوریک طولانی اثر با ویژگی های ضد روان پریشی است. فنوباربیتال به گیرنده های GABA متصل می شود و آن ها را فعال می کند و از اقدامات بازدارنده گابا در مغز کپی می کند. هنگامی که گیرنده های GABA فعال می شوند، مغز شما فرکانس افزایشی از باز شدن کانال کلرید، هیپرپلاریزاسیون غشا، مهار سیناپس و کاهش هیجان عصبی را تجربه می کند. فنوباربیتال یا نام تجاری لومینال، یک داروی باربیتورات است که توسط سازمان بهداشت جهانی برای درمان انواع خاصی از صرع در کشورهای در حال توسعه توصیه شده است.
- سکوباربیتال: ممکن است برای درمان بی خوابی یا تسکین اضطراب قبل از جراحی به صورت کوتاه مدت به شما سکوباربیتال داده شود. این باربیتورات با کاهش فعالیت در مغز شما کار می کند. سکوباربیتال به صورت کپسولی می آید که می بلعید. در حالی که سکوباربیتال اضطراب را قبل از جراحی تسکین میدهد، معمولاً حدود یک تا دو ساعت طول می کشد تا اثر کند.
از دیگر موارد باربیتورات های رایج شامل: پریمیدون، بوتاباربیتال، بوتالبیتال، مفوباربیتال، متوهگزیتال، تیوپنتال.
عوارض باربیتورات ها چیست؟
باربیتورات ها با بسیاری از عوارض جانبی بالقوه جدی همراه بوده اند. برخی از عوارض جانبی رایج عبارتند از:
- گیجی
- اسهال
- سرگیجه
- خواب آلودگی
- سردرد
- تحریک پذیری
- فشار خون پایین
- تهوع و استفراغ
- سرگیجه
باربیتورات ها در مصرف بیش از حد بسیار خطرناک هستند. علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- مشکل در تمرکز
- اختلال در قضاوت
- عدم هماهنگی
- سستی
- اختلالات گفتاری
- سرسام آور
- تنفس غیر معمول آهسته و کم عمق
- کما و مرگ
افرادی که از مصرف بیش از حد باربیتورات ها جان سالم به در می برند ممکن است دچار آسیب دائمی کلیه شوند. باربیتورات ها بسیار اعتیادآور هستند و اگر فرد بیش از دو هفته آنها را مصرف کند، احتمال وابستگی عاطفی و فیزیکی به آنها وجود دارد. علاوه بر این، تحمل، به سرعت با استفاده از آنها (در عرض دو هفته) ایجاد می شود. این زمانی است که همان دوز دیگر همان اثر را نمی دهد و برای کاهش مجدد علائم نیاز به افزایش دوز است. قطع ناگهانی باربیتورات ها در افرادی که بیش از یک ماه آنها را مصرف کرده اند می تواند باعث علائم شدید ترک مانند توهم، تب بالا و تشنج شود. نوزادان متولد شده از زنانی که در دوران بارداری باربیتورات مصرف کرده اند، ممکن است معتاد به باربیتورات ها متولد شوند و علائم ترک را تجربه کنند.
منبع: drugs.com و boardwalkrecoverycenter.com
