مهد کودک، روانشناس، مربی، والدین چهار قسمت مهم آماده سازی کودک برای تأثیر نقش آفرینی در رشد اجتماعی کودکان میباشند. شاید مهمترین مسئولیت پدر و مادرها بعد از تهیه نیازهای اولیه کودکانشان از قبیل خوراک، پوشاک و احساس امنیت، نقش آفرینی در فرزندانشان میباشد.
وقتی بچه ها به مهد کودک میروند، فقط برای بازی و گذراندن وقت نیست. کودکان در مهد کودک با گروه همسالان خودشان مشغول نقش هایی میشوند که در خانه از والدینشان دیده و ضبط کرده اند و به ایفای آن میپردازند.
تأثیر نقش آفرینی در رشد اجتماعی کودکان
کودکانی که مادرانشان در اکثر مواقع بیرون از خانه هستند و یا به اصطلاح مادران شاغل دارند، این نقش ها و الگو ها را دیرتر و به گونه ایی دیگر یاد میگیرند.
این کودکان اکثراً زیر نظر مادران دومشان یا همان مادربزرگ ها رشد میکنند و هر چقدر کمتر با گروه همسالان و خواهر و برادران خود مشغول بازی و گذراندن وقت باشند، دیرتر و به گونه ایی متفاوت تر به ایفای نقش خود میپردازند.
از نظر روانشناس، نقش آفرینی از قبول مسئولیت رفتاری در کودکان به وجود می آید. وقتی بچه ها یاد میگیرند در مهد کودک و در جمع همسالان خود بازی های گروهی داشته باشند، به بودن در جمع و قبول نقش موردی اجتماعی و قبول قوانین آن گروه برای پذیرفته شدن تن میدهند.
به این دلیل است که بازی های کودکان با همسالانشان، در پارک و یا مهد کودک ها از مهمترین دوره رشد بچه ها میباشد. پدر و مادرها هر چقدر هم وقت و زمان و وسیله های بازی متفاوت برای کودک فراهم کنند، هیچکدام به تنهایی جایگزین مناسبی برای بازی کودکان و گذراندن وقتشان با گروه همسالشان نیست.
یکی از نقش آفرینی های متداول و دوست داشتنی در کودکان «خاله بازی» است.
بچه ها در این بازی معاشرت کردن، مهمانی رفتن، دیدار از یکدیگر، سلام و احوال پرسی کردن، مؤدبانه حرف زدن، چای خوردن و پذیرایی کردن از هم را می آموزند و تکرار میکنند. اگر دقت کرده باشید، هیچ کودکی در خاله بازی خود بد و بی راه نمی گوید و مهمانی را خراب نمیکند؛ زیرا بچه ها اصول اولیه آداب معاشرت را که از مادر و پدرانشان آموخته اند را تکرار میکنند و این تکرار به تداوم نقش آفرینی و ضبط این نقش ها در ذهنشان کمک میکند.
الگوبرداری کودکان از والدین
نکته مهم در خانواده، نقشی است که بچه ها از والدینشان الگوبرداری میکنند. بر فرض مادری که مدام در حال صحبت با تلفن است، پدری که بعد از ساعت کاری در خانه فقط تلویزیون میبیند و توجهی به امور منزل و کمک کردن به همسر ندارد.
بدون هیچ شکی همان نقش و یا در مواردی قوی تر از آن را باید از کودکشان انتظار داشته باشند و در سالهای بعد با فرزندی غیر مسئول، بی توجه و سرگرم در امور خویش مواجه میشوند. اینجاست که خانواده ها شکایت میکنند که چرا فرزندانمان در سنین نوجوانی و جوانی به ما بی توجه هستند و در دنیای خودشان هستند. از نظر روانشناس، لحظه ایی به دوران کودکی این بچه ها که بازگردیم، پدر و مادری را میبینیم که کودکشان را در دنیای خودشان راه نمیدادند و به او بی توجه بودند.
توجه والدین به فرزندان، تنها خوراک و پوشاک و خانه امن نیست، بلکه بعد از آن ورود به دنیای کودکان، حرف زدن های مداوم، تفریح ها و بازی های دو نفره، همراه پدر و فرزند و مادر و فرزند است. نقش آفرینی در کودکان، ورود به اجتماع را برایشان آسان تر و آنها را آماده تر میکند. پس با استفاده از آموزشهای یک روانشناس خوب و استفاده از مهد کودک مناسب و برخورد درست والدین، نقش آفرینی کودک خود را به بهترین شکل بسازیم.
