مرکز مشاوره اینجامکث
تریان اوسچ دختری که در سن 7 سالگی مبتلا به بیماری فیبرومیالژی (یکی از انواع درد های مزمن) شناخته شد می گوید: «مادرم من را مجبور می کرد که از جای خود بلند شوم و با او برای پیاده روی به بیرون برویم. در آن زمان که من درد داشتم، این آخرین کاری بود که می خواستم انجام دهم. مادر من را مجبور می کرد که تقریبا یک دور کامل در محله خود پیاده برویم. حتی اگر من تمام مدت را غر میزدم و از درد مزمن شکایت می کردم». در حال حاضر تریان مشغول تحصیل در مقطع دبیرستان است و بصورت پاره وقت در یک کتابخانه کار می کند. اکنون که او بزرگتر شده، سخت گیری و پشتکار مادرش را در به فعالیت واداشتن او تحسین می کند و برگشت خود به دبیرستان را مدیون او میداند.
مادر تریان، هیچ وقت به تجربه دخترش مشکوک نشد. اما در عین حال به خوبی متوجه توصیه پزشکان تریان شده بود که فیبرومیالژی بیماری است که با درد همراه است. چه فرد دراز کشیده باشد و چه در حال انجام فعالیت و تلاش برای پیشرفت باشد. مادر تریان تصمیم گرفت که اجازه ندهد دخترش برای همیشه نقش بیمار را داشته باشد و تلاش کرد به تریان کمک کند تا با این شرایط منطبق شود. تریان به علت برخورداری از حمایت چنین مادری دختر خوش شانسی بود. اما در عین حال خیلی از والدین در مواجهه با درد مزمن کودک دچار استرس و تشویش شده و خود را ناتوان می بینند. در ادامه توصیه هایی ارائه می شود که می تواند به شما در این شرایط یاری رساند.
اگرچه محدود است، اما داده های موجود نشان می دهد که بین یک چهارم تا یک سوم کودکان ممکن است درد مزمن را تجربه کنند، که دستورالعمل آن را به عنوان دردی که بیش از 3 ماه طول می کشد تعریف می کند. می تواند به رشد عاطفی، روانی، جسمی و اجتماعی کودکان و همچنین بهزیستی خانواده آنها آسیب برساند.
قبل از اینکه دست به هر کاری بزنید یک لحظه صبر کنید و با خود بگویید که داشتن کودکی که دائماً درد دارد می تواند فرایند خیلی دشواری باشد. مشاهده کودک در حالی که از درد ناله می کند خیلی دردناک است. اخیراً در یک مطالعه نشان داده شد که والدین در اتخاذ تصمیماتی که مرتبط با مراقبت از کودک مبتلا به درد های مزمن است، دچار پریشانی زیاد و تنش بالایی می شوند. اغلب والدین زمان مواجهه با درد کودک، احساس می کنند که باید هر چه سریعتر نقش یک حامی را بازی کنند. در عین حال احساساتی از ترس، کلافگی، ناکامی، ناتوانی، خشم و بی لیاقتی را تجربه می کنند.
پیشنهاد می کنیم بخوانید: انواع درد مزمن و شایع در کودکان
در ابتدا اغلب والدین علائم کودکان را اشتباه تفسیر می کنند. زمانی که کودک مبتلا به دردهای مزمن از درد ناله می کند، والدین اینطور برداشت می کنند که برای مثال امروز نباید به مدرسه برود. یا اینکه باید داروی بیشتری به کودک بدهند. بعضی والدین در مورد مسئله سلامتی کودک، خود را مقصر می پندارند، چرا که نتوانسته اند ژن های سالمی به کودک خود منتقل کنند! خسلس وقت ها اضطراب جدایی می تواند یکی از عواملی باشد که به درد های مزمن در کودکان دامن می رند.
یکی از وظایف محوری والدگری در مورد کودکان مبتلا به درد های مزمن، این است که بدانید چه زمانی باید کودک را نوازش کنید و چه زمانی از او بخواهید که به طور مستقلانه به فعالیت هایش بپردازد. البته مطالعات حاکی از آن است که زمانی که والدین بیش از حد بر علائم کودک تمرکز نمی کنند و اجازه می دهند که کودک به فعالیت های مورد علاقه اش بپردازد، کودکان انطباق مطلوب تری را با بیماری خود نشان می دهند. کودکانی که از بیماری های مزمن رنج می برند، از رفتارهایی که شرایط بیماری آنها را بصورت طبیعی نشان داده و در مقابل آن به عنوان حقیقتی که باید پذیرفت برخورد می شود سود بسیاری می برند. البته این رفتار با نادیده انگاشتن و کوچک شمردن شکایت درد کودک متفاوت است.
لطفا جهت مشاوره با شماره های زیر تماس بفرمایید:
تناقض ذاتی و پیچیدگی های پدیده درد مزمن باعث می شود که شما به عنوان والد مجبور باشید از رفتارهای متناقضی استفاده کنید. برای مثال، گاهی لازم است علی رغم دردی که کودک گزارش می کند، از او بخواهید که از جایش بلند شود و تحرک کند. والدین باید به کودک کمک کنند تا نسبت به درد خود آگاهی بیشتری پیدا کنند.
در این راستا والدین می توانند به همراه کودک دست به آزمایشاتی بزنند تا شناخت دقیق تری از درد کودک پیدا کنند. برای مثال والدین می توانند به زمان هایی توجه کنند که کودک می تواند در بعضی فعالیت ها شرکت کند و به این صورت تمرکز خود را از دردی که دارد بردارد. والدین می توانند در مورد تجربه کودک از دردش از او سوال کنند. با استفاده از پاسخ هایی که کودک می دهد می توانند شناخت او را از تغییراتی که در کیفیت دردش ایجاد می شود گسترش دهند.
پژوهش ها حاکی از آن است که هر چقدر بر علائم درد کمتر تمرکز کنید نتایج بهتری در روند درمان و کنترل درد حاصل خواهد شد. به جای تمرکز بر علائم درد کودک به دنبال روش هایی باشید که از طریق آن بتوانید علایق کودک را تحریک کنید. ملحق شدن به کودک در فعالیت هایی که مورد علاقه اوست حاکی این پیغام خواهد بود که او صرفاً یک فرد بیمار نیست و بیماری اش تمام شخصیت او را تعریف نمی کند. از کودک بخواهید که درمورد علایق و تمایلاتش صحبت کند و تلاش کنید که او را در این فعالیت ها درگیر کنید.
در عین اینکه کودک را تشویق می کنید که علی رغم درد به فعالیت بپردازد، باید نسبت به رنجی که او متحمل می شود اهمیت قائل شوید. ضرورت دارد که اعضای خانواده عقاید خود را در مورد تجربه کودک از دردش (بخصوص شدت درد) در میان بگذارند. داستان تریان حاکی از ضرورت پرسش از کودک در مورد تجربه اش از درد و همین طور اجتناب از قضاوت های ناگهانی و عجولانه است. با توجه به ماهیت پنهان و منحصر به فرد درد در هر کودکی، ممکن است بعضی اعضای خانواده میزان رنج کودک را باور نکنند! زمانی را به حمایت عاطفی از کودک اختصاص دهید و تلاش کنید بدون اینکه بخواهید مشکل را حل کنید و یا کودک را به تحمل بیشتر تشویق کنید، از عبارات زیر استفاده کنید:
نام بردن هیجانات باعث می شود کودک شما بفهمد که شرایطش را درک کرده اید و این نکته باعث می شود که کودک در مورد تجربه اش از درد با شما راحت تر صحبت کند.
علی رغم تلاش هایتان گاهی این احساس را خواهید داشت که شما توانایی لازم را در یاری رساندن به کودک ندارید. به یاد داشته باشید که میتوانید از کمک دیگران مانند متخصصین روان درمانی کودک و یا خانوده نیز کمک بگیرید. همچنین می توانید با والدین دیگری که کودکان مبتلا به درد های مزمن دارند مشورت کنید و از آنها راهکار بخواهید. در نهایت به یاد داشته باشید که بزرگ کردن کودک مبتلا به درد های مزمن فرایندی تنش زا و دشوار است. در نتیجه همواره مراقب سلامتی خود باشید و همیشه زمانی را برای استراحت و رسیدگی به کارهای شخصی و مورد علاقه خود اختصاص دهید.
اهداف تعیین کنید. از سرگیری روال ها و فعالیت ها می تواند به تنظیم عملکرد سیستم عصبی کودک، کاهش درد و بهبود خلق و خوی او کمک کند. استراتژی های غیرفعال، مانند دوره های طولانی استراحت، در واقع می توانند علائم درد را بدتر کنند و می توانند به شروع مشکلات جدید درد و چالش های روانی کمک کنند یکی دیگر از عوامل مشکلات فرزند خواندگی است که کودک را دچار بیماری های روان تنی می کند.
وسایلی برای حواس پرتی در اختیار فرزندتان قرار دهید. توجه خود را دوباره بر روی چیزی که از آن لذت می برند، مانند بازی کردن، متمرکز کنید. فرزندتان را تشویق کنید تا از تخیل خود استفاده کند و توجه خود را بر داستان گفتن متمرکز کند. فرصت هایی برای لمس آرامش بخش مانند در آغوش گرفتن و در آغوش گرفتن فراهم کنید.
درد مزمن شامل درد مداوم (مداوم) و مکرر (اپیزودیک) در کودکان مبتلا به بیماری های زمینه ای (مانند بیماری التهابی روده، بیماری سلول داسی شکل، آرتریت روماتوئید) و دردی که خود اختلال است (مانند سردردهای اولیه، شکم با واسطه مرکزی است). سندرم درد، اسکلتی عضلانی که در مجموع درد های مزمن در کودکان می گویند برسی و درمان می شود.
پاراستامول را می توان برای دردهای خفیف تا متوسط در نوزادان زیر نظر روانپزشک بالای یک ماه، کودکان، نوجوانان و بزرگسالان استفاده کرد. با این حال، اگر پاراستامول بیش از حد به کودک برای مدت طولانی داده شود، ممکن است به کودک آسیب برساند. ایبوپروفن را می توان برای دردهای خفیف تا متوسط در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان استفاده کرد. در نتیجه بهترین راه کمک گرفتن از یک روانشناس کودک است که در این زمینه گروه روانشناسی اینجا مکث می تواند به شما کمک کند.
لطفا جهت مشاوره با شماره های زیر تماس بفرمایید:
کلیه حقوق این سایت متعلق به مرکز مشاوره اینجامکث می باشد.