مرکز مشاوره اینجامکث
در مورد اختلالات طیف اوتیسم لازم است بدانید در سال ۲۰۱۳ انجمن روانپزشکی آمریکا پنجمین ویرایش راهنمای تشخیصی آماری بیماری های روانی را ارائه کرد. DSM-5 در حال حاضر مرجع استانداردی است که برای تشخیص شرایط ذهنی و رفتاری بیماری های روانی از جمله اوتیسم استفاده می شود. در ادامه به معیارهای جدید تشخیصی اختلال طیف اوتیسم و تشخیص های مربوط به اختلالات مرتبط با ارتباطات اجتماعی می پردازیم.
اختلال طیف اوتیسم یکی از اختلالات جدی رشدی است که معمولاً قبل از سه سالگی تشخیص داده می شود. هرچند علایم و شدت آن در افراد مختلف متفاوت است، همه انواع اوتیسم بر توانایی برقراری ارتباط با دیگران تأثیر میگذارد. متاسفانه تعداد کودکان مبتلا به اوتیسم در حال رشد است. هر چند درمان قطعی برای اوتیسم وجود ندارد اما درمان بموقع اوتیسم، تغییرات بزرگی در زندگی افراد مبتلا به این بیماری ایجاد می نماید. اوتیسم موجب اختلال در رفتارهای اجتماعی و مهارتهای ارتباطی میشود. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی، غیرکلامی و همچنین در فعالیتهای سرگرم کننده با مشکلات عدیده ای سر و کار دارند.
اختلال طیف اوتیسم (ASD) حداقل با تاخیر یا کارکرد ناهنجار در یکی از حوزه های، زبان بیانی، بازی های تخیلی و یا نمادین و یا تعامل اجتماعی تظاهر می کند. کودک مبتلا به این اختلال در دنیای درونی خود زندگی میکند.
از آنجایی که برقراری ارتباطات اجتماعی نیازمند دریافت و پردازش اطلاعات حسی و پاسخ رفتاری متناسب با اطلاعات دریافتی است، به نظر میرسد نقصان دریافت و ادراک محرک های حسی خارجی، ارتباط فرد را با دنیای بیرون قطع می نماید و به تبع آن فرایند یادگیری و ارتباطات مناسب اجتماعی وی را مختل می نماید.
در سال ۲۰۱۰ در آمریکا یک نفر از هر ۱۱۰ نفر مبتلا به اختلال طیف اوتیسم تخمین زده شد. در ایران نیز میزان شیوع این طیف اختلالات را ۲/۹۵ در ده هزار نفر گزارش نموده اند. تا اواخر قرن بیستم میلادی نام مشخصی برای این اختلال تعیین نشده بود. در اواسط قرن بیستم دکتر لئو کانر در بیمارستان هاپکینز یک گروه ۱۱ نفری از کودکان را مورد مطالعه قرار داد. این کودکان دارای ویژگی هایی چون درخودماندگی، تنهایی، ناتوانی در ارائه ژست های بدنی خاص و قابل انتظار، تکرار و پژواک کلام، تاخیرات تحولی، وارونگی ضمیر، حافظه طوطی وار قوی، یکنواختی کلام، رفتارهای کلیشه ای اصرار بر یکنواختی محیط و ممانعت از تغییر در آن، تماس چشمی ضعیف، رابطه غیرطبیعی با اشیای بی جان و تصاویر بودند.
با وجود اینکه کانر به این کودکان برچسب اوتیسم یا درخودماندگی را داد، ولی تا سال ۱۹۸۰ میلادی این کودکان در طبقه عقب ماندگی های ذهنی و یا اسکیزوفرنی کودکی قرار داشتند. بعدها مشخص شد که این اختلال می تواند با اسکیزوفرنی کودکی همبودی داشته باشد ولی این دو پدیده کاملا مجزا هستند.
بعدها محققین، چندین اختلال دیگر مانند آسپرگر، اختلال رت و اختلال فروپاشیدگی کودکی که علائمی شبیه به اوتیسم داشتند را نیز ارایه کردند. در واقع تمامی این اختلالات جنبه های تحولی (شناختی، ادراکی، عاطفی، رفتاری، زبانی، ارتباطی، اجتماعی و بازی) را مختل می کردند. به همین منظور به این اختلالات، فراگیر تحولی یا اختلالات نافذ رشدی گفته شد که اکنون به عنوان اختلالات طیف اوتیسم شناخته می شوند.
اوتیسم تاثیر پذیرفته از عوامل رشدی است که بر سیستم های عملکردی مغز اثر می گذارد و روند رشد و تحول مغز را دچار تغییراتی می نماید. مطالعات نوروآناتومیک حکایت از آن دارد که در این افراد رشد مغز در هفته های اول بارداری مختل می شود، بطوریکه مغز را به شدت تحت تاثیر عوامل محیطی قرار می دهد. مطالعات نشان می دهد که وزن و حجم مغز کودکان اوتیستیک بیش از همسالانشان است.
بعلاوه این احتمال وجود دارد که فعالیت غیرعادی سیستم ایمنی در طی مراحل حساس رشد عصبی موجب بروز اختلالات طیف اوتیسم شود. افزون بر این ناهنجاری انتقال دهنده های عصبی که مهمترین آنها افزایش سروتونین است نیز در مبتلایان تشخیص داده شده است. برخی یافته ها حاکی از افزایش هورمون رشد و برخی نیز از کاهش فاکتورهای رشد است. در نظریه سیستم نورون های آئینه ای نیز عنوان شده که اختلال در تحول سیستم نورون های آئینه ای موجب ایجاد مشکل در تقلید و مشکلات ارتباطی می شود. از سوی دیگر بررسی سیستم عصبی مبتلایان نشان داد که شبکه عصبی درگیر در پردازش های عاطفی و اجتماعی با دیگر افراد متفاوت است.
بر اساس اصلاحیه جدید قانون آموزش افراد دارای ناتوانی تعریف اوتیسم به شرح زیر است:
اوتیسم نوعی ناتوانی تحولی است که بطور چشمگیری در ارتباط کلامی و غیرکلامی و تعامل اجتماعی تاثیر می گذارد و معمولا پیش از ۳ سالگی پدید می آید.
این ناتوانی در عملکرد تحصیلی کودکان تاثیر منفی می گذارد. از جمله دیگر ویژگی های اختلال طیف اوتیسم می توان به فعالیت های تکراری و حرکات کلیشه ای، مقاومت در برابر تغییرات محیط و یا حتی تغییر در روال عادی زندگی روزمره و تجربه های حسی غیرطبیعی اشاره نمود. توجه کنید که اگر عملکرد تحصیلی کودک به دلیل آشفتگی هیجانی آسیب دیده باشد، از اصطلاح اوتیسم استفاده نمی شود.
در تعاریف جدید اختلال آسپرگر، سندروم رت، اختلال فروپاشنده کودکی و اختلال فراگیر، تحولی دیگری که مشخص نشده اند را اختلالات طیف اوتیسم می نامند. در تمامی این اختلالات، نقص در ارتباطات اجتماعی، وجود رفتارها، علایق و فعالیت های کلامی مشهود است. افزوده شدن کلمه طیف به این علت است که علائم این اختلال بر اساس سن تقویمی و شدت علائم و سطح تحولی بسیار متغیر است. افرادی که طبق معیارهای نسخه قبلی مبتلا به اختلال اوتیستیک، اختلال آسپرگر، یا اختلال رشدی فراگیر نامشخص شناخته شده اند، اکنون باید مبتلا به اختلال طیف اوتیسم تشخیص داده شوند. افرادی که در ارتباط اجتماعی نقص های شدید دارند اما علائمشان معیارهای لازم برای اختلال طیف اوتیسم را کامل نمیکند، باید از نظر احتمال اختلال ارتباط اجتماعی بررسی شوند.
لطفا جهت مشاوره با شماره های زیر تماس بفرمایید:
کلیه حقوق این سایت متعلق به مرکز مشاوره اینجامکث می باشد.
نظرات کاربران