اختلالات رفتاری در کودکان، تشخیص و درمان آن

اختلالات رفتاری کودک شامل هرگونه انحراف در رفتار که ماهیتی پرخاشگرانه یا مخرب داشته باشد، میشود. این اختلالات بیش از شش ماه تداوم دارند و برای سن کودک نامناسب تلقی می شوند. اکثریت قریب به اتفاق کودکان طیف وسیعی از مشکلات رفتاری مانند ناله کردن یا نافرمانی را نشان میدهند. با این حال برخی از کودکان مشکلات رفتاری شدیدتری را تجربه میکنند که به عنوان اختلالات رفتاری در نظر گرفته میشوند.

همواره در مورد اینکه چه زمان یک مشکل را می توان به عنوان یک اختلال در نظر گرفت، اختلاف نظر وجود دارد. اغلب در مورد کودکان بحث بر مناسب بودن یا نبودن یک رفتار در سن خاصی است که یک مشکل رفتاری را به اختلال رفتاری تبدیل می کند. به عبارتی دیگر، سطح رشد کودکان است که در ارزیابی و درمان کودکان مبتلا به اختلالات رفتاری مورد توجه قرار می گیرد. این بدان معناست که مدل هایی که برای تشخیص اختلالات در بزرگسالان مورد استفاده قرار می گیرد، برای کودکان کاربردی نیست. با این حال، بسیاری از مشکلات بزرگسالان ناشی از اختلالات دوران کودکی است و بسیاری از اختلالات دوران کودکی پیامدهای مادام العمر دارند.

پیشنهاد میکنیم انجام دهید: سنجش آنلاین هوش کودک

آمارها نشان می دهد که 10 ال 20 درصد کودکان، در برهه ای از زمان، مبتلا به اختلالات رفتاری، هیجانی و یا یادگیری هستند. اختلالات رشد، اغلب در سن مدرسه کودکان تشخیص دادهمی شود. کودکان در سنین مدرسه دستخوش تغییرات سریع جسمی، روانی و شناختی می شوند و رفتار آنها باید در یک زمینه رشدی ارزیابی و با رفتار همسالانشان مقایسه شود. تعیین اینکه آیا رفتار آنها به دلیل تغییرات مربوط به رشد است و یا یک اختلال، به سن کودک، فراوانی و شدت رفتار و محیط کلی بستگی دارد. به عنوان مثال، ضربه زدن برای حل مشاجره، کج خلقی یا خیس کردن رختخواب در دو سالگی غیرمنتظره نیست، اما در سن 12 سالگی نامناسب تلقی می شود.

تشخیص اختلالات رفتاری در کودکان چگونه است؟

بزرگسالان اغلب خود برای درمان از یک متخصص کمک می گیرند، اماکودکان معمولا توسط والدین خود برای ارزیابی ارجاع داده می شوند. معمولا این مراجعه هم به دلیل حالات هیجانی خود والدین و عدم تحمل رفتارهای مخرب کودک است. علاوه بر این، هر چه کودک کوچکتر باشد، اطلاعات بیشتری از والدین در مورد کودک به دست می آید تا مستقیما از کودک.

یکی از پرکاربردترین ابزارها برای طبقه بندی اختلالات دوران کودکی، چک لیست رفتار کودک است که توسط روانشناس آمریکایی توماس ام. آخنباخ تهیه شده است. دو عامل در این مقیاس در اکثر اختلالات رفتاری دخیل هستند. اولی رفتار بیرونی مانند پرخاشگری و بیش فعالی و دومی رفتار درونی مانند افسردگی و اضطراب. چندین طبقه از اختلالات دوران کودکی از نظر بالینی شناخته شده است. به عنوان مثال می توان به مشکلات فکری، مانند تاخیر در رشد اشاره کرد. مشکلات رشدی مانند اوتیسم، مشکلات رفتاری مانند اختلال سلوک، مشکلات هیجانی مانند اضطراب و مشکلات جسمی مانند خیس کردن رختخواب، اشاره کرد. البته مشکلات رفتاری کودک ممکن است به تنهایی یا با مشکلات دیگر وجود داشته باشد.

چه اختلالاتی بیشتر در کودکان رواج دارد؟

یکی از شایع ترین اختلالات رشدی اختلال نقص توجه یا بیش فعالی (ADHD) است. انضباط کودکان مبتلا به این اختلال دچار مشکل جدی است و این والدگری را تحت تاثیر قرار می دهد. اختلالات اضطرابی نیز در کودکان شایع است و اختلال اضطراب جدایی مختص کودکان است. اختلالات رفتاری مخرب شامل پرخاشگری و اختلال نافرمانی مقابله ای است. اختلالات خلقی، از جمله افسردگی، در کودکان کمتر شایع است اما در دوران نوجوانی افزایش پیدا می‎کند. دیگر دسته بندی های اصلی شامل اختلالات خواب، خوردن و تیک است.

چرا کودک به اختلالات رفتاری مبتلا می‎ شود؟

اختلالات رفتاری در کودکان از علل متعددی ناشی می شود، از جمله عوامل ژنتیکی، خلق و خوی نوزاد، روابط خانوادگی (شامل مسائل دلبستگی و فرزندپروری)، مسائل روانی در والدین و کودک، و عوامل اجتماعی از جمله کودک آزاری یا آزار جنسی و سواستفاده کردن. برنامه های درمان و مداخله باید تنوع علل ابتلا را مورد توجه قرار دهند. ارائه حمایت از کودکان مبتلا و در معرض خطر ممکن است زندگی آنها را در دوران جوانی و بزرگسالی بهبود بخشد. این در نهایت می تواند در آینده، به کاهش تعداد نوجوانانی که در نهایت وارد سیستم قضایی می شوند، کمک کند.

چه درمان هایی برای اختلالات رفتاری در کودکان به کار گرفته می شود؟

می توان گفت درمان شناختی - رفتاری (CBT) پرکاربردترین و مؤثرترین رویکرد درمانی برای مشکلات رفتاری کودک است. در درمان کودکان مبتلا به اختلالات رفتاری، اغلب اوقات والدین هستند که تکنیک ها را یاد می گیرند. به همین علت موفقیت در درمان، تا حدود زیادی به تمایل والدین برای مشارکت فعال بستگی دارد. داروها به دلیل عوارض ناشناخته ای که ممکن است داشته باشند (به جز در اختلال نقص توجه/ بیش فعالی)، کمتر برای کودکان مورد استفاده قرار می گیرد. درمان هایی مانند انواع گفتار درمانی (به جز بازی درمانی) نیز کمتر برای کودکان کاربرد دارند.

منبع: britannica.com