مرکز مشاوره اینجامکث
علیرغم برخورد نادرست اجتماع با اصطلاح آتش افروزی و به شوخی گرفتن آن، افراد مبتلا به اختلال آتش افروزی و اختلال انفجاری متناوب دارای یک بیماری جدی روحی و روانی هستند که در کنترل تکانه خود ناموفق هستند.
آتش سوزی عمدی و تکراری (پیرومانیا) و انجام اجباری آن نشان دهنده اختلال آتش افروزی است. این دسته از افراد احساس می کنند قادر به جلوگیری از رفتارهای خود نیستند و آتش افروزی در آن ها تنش یا اضطراب درونی را از بین می برد و به فرد احساس لذت یا تسکین می بخشد.
آخرین ویرایش کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری (DSM-5) پیرومانیا را در بخش اختلال کنترل تکانه و در کنار اختلالات سلوکی قرار می دهد.
ویژگی اساسی پیرومانیا وجود چندین تجربه از آتش سوزی عمدی و هدفمند است. علاوه بر این، افراد مبتلا به پیرومانیا قبل از آتش سوزی دچار تنش و تحریک عاطفی می شوند.
علائم دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد:
افراد مبتلا به پیرومانیا برای به دست آوردن پول، آتش سوزی نمی کنند. آن ها همچنین در تلاش برای پنهان کردن فعالیت های جنایی، انتقام جویی یا بهبود وضعیت زندگی خود نیستند. علائم همچنین نمی توانند در پاسخ به توهم یا هذیان باشند.
آتش سوزی همچنین نمی تواند ناشی از ناتوانی در قضاوت باشد، اگر رفتار با بیماری روانی دیگری مانند اختلال سلوک یا اختلال شخصیت ضد اجتماعی بهتر توجیه شود، یا اگر رفتار در طی یک دوره جنون رخ دهد تشخیص اختلال آتش افروزی داده نخواهد شد.
افراد مبتلا به پیرومانیا ممکن است از قبل برای آتش سوزی آماده شوند. آن ها ممکن است نسبت به اینکه کسی از نظر جسمی یا مالی یا از خرابی های ناشی از آن اسیب دیده باشند نیز لذت ببرند یا بی تفاوت باشند.
یک انسان دچار این اختلال ممکن است کبریت و فندک را احتکار کند، پارچه، فرش یا مبلمان را بسوزاند و تکه های کاغذ یا سایر مواد قابل اشتعال را آتش بزند. این امر ممکن است وسواس در آتش سوزی به نظر برسند.
اما انسان های دچار این اختلال کنترل تکانه تمایل به آسیب رساندن به کسی ندارند و آن ها به دنبال سودهای پدید آمده در آتش سوزی نیستند. بنابراین در حالی که یک فرد ممکن است برای انتقام جویی یا تلاش برای جمع آوری پول بیمه، خانه شخصی را بسوزاند، افراد دچار اختلال آتش افروزی این کار را صرفاً به خاطر منافع احساسی که از شروع آتش سوزی به دست می آورند، انجام می دهند و نافع بیرونی برای آن ها مورد توجه نیست.
لطفا جهت مشاوره با شماره های زیر تماس بفرمایید:
علت شناخته شده ای از پیرومانیا یا اختلال آتش افروزی وجود ندارد. تحقیقات نشان می دهد که ممکن است یک علت ژنتیکی وجود داشته باشد و همچنین ممکن است مشابه اعتیاد رفتاری باشد. دقیقاً مشخص نیست که چه تعداد از افراد به پیرومانیا مبتلا هستند. محققان تخمین می زنند که این تنها قسمت بسیار کمی از جمعیت را تحت تأثیر قرار می دهد.
گزارش شده است که شیوع آتش سوزی در طول زندگی 1.1٪ از جمعیت است که درصدی از آن ها دچار اختلال آتش سوزی هستند.
هنگامی که محققان افرادی را در سیستم جنایی بررسی کردند که رفتارهای آتش سوزی مکرر از خود نشان داده بودند، دریافتند که فقط 3.3٪ از این جمعیت معیارهای کامل پیرومانیا را دارند.
افرادی که بیماری های روانی دیگری دارند ممکن است در معرض خطر بیشتری نسبت به جمعیت عمومی باشند. افراد مبتلا به اختلال قمار، اختلال دو قطبی، اختلال سوء مصرف مواد و اختلال شخصیت ضد اجتماعی ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری باشند.
این بیماری هم در مردان و هم در زنان ظاهر می شود؛ اگرچه به طور قابل توجهی در مردان شیوع بیشتری دارد - و افراد در هر سنی، حتی از 3 سالگی می توانند به آن دچار شوند. این اختلال در افرادی که دارای ناتوانی در یادگیری یا فاقد مهارت های اجتماعی هستند بیشتر مشاهده می شود و عوامل محیطی نیز در این بین اهمیت دارد.
پیرومانیا با افرادی که مورد آزار جنسی یا جسمی قرار گرفته اند، یا از بی توجهی یا رها شدن والدین رنج می برند، ارتباط دارد. افرادی که سابقه جرم دارند نیز تمایل به آتش سوزی بیشتری دارند. به عنوان مثال، بیش از 19٪ از کسانی که مبتلا به پیرومانیا هستند حداقل یک بار به جرمی متهم شده اند و حدود 18٪ به جرایم جنسی غیر خشونت آمیز مقصر شناخته شده اند.
پیرومانیا و آتش سوزی به وضوح در معیارهایی که آن ها را تعریف می کنند متفاوت هستند. DSM-5 معیارهای تشخیصی پیرومانیا را ارائه می دهد و توضیح می دهد که افراد مبتلا پیرومانیا عمدا بیش از یک بار آتش سوزی انجام داده اند و قبل از آتش سوزی احساس تنش یا برانگیختگی عاطفی کرده اند. فرد مبتلا به پیرومانیا نیز شیفتگی به آتش نشان می دهد و نوعی لذت را از برافروختن یا تماشای آتش می گیرد. برای برآورده کردن معیارهای پیرومانیا، یک فرد نمی تواند برای سود مالی آتش بزند یا به عنوان بخشی از جنایت یا نمایش انحراف جامعه شناختی در آتش سوزی شرکت کند.
آتش سوزی یک مشکل اساسی در جوانان است. اما تعداد کمی از آن جوانان معیارهای پیرومانیا را دارند. سن خاصی برای پیرومانیا وجود ندارد. ممکن است در دوران کودکی تشخیص داده شود اما مشخص نیست که پیرومانیا تا بزرگسالی ادامه دارد یا خیر به نظر می رسد خانواده، دوستان یا معلمان از اولین افرادی هستند که علائم را در کودک گزارش می دهند. آتش سوزی در نوجوانان اغلب با اختلال سلوک، ADHD یا اختلال سازگاری همراه است.
درمان فوری پیرومانیا باید مد نظر باشد زیرا برای جلوگیری از خطر آسیب، خسارت اموال، زندان یا حتی مرگ مهم است. تنها روش درمان پیرومانیا، درمان شناختی رفتاری است که به فرد می آموزد احساس تنش را که می تواند منجر به آتش سوزی شود کنترل کند و راهی امن تر برای از بین بردن آن تنش، انتخاب کند.
اعضای خانواده ای که نگران فردی هستند که به نظر می رسد به آتش سوزی تمایل دارد باید سعی کنند از مشاوره خانواده بهره مند شوند. خانواده درمانی می تواند به عزیزان کمک کند تا این اختلال را درک کنند و همچنین به آن ها بیاموزند که چگونه خانواده را در امان نگه دارند.
در این مرحله، هیچ آزمایش کنترل شده دارویی برای پیرومانیا وجود نداشته است، اگرچه درمان های پزشکی پیشنهادی شامل استفاده از SSRI ها، داروهای ضد صرع، داروهای ضد روان پریشی غیر معمولی، لیتیوم و ضد آندروژن است. بنابراین، در این زمان، درمان شناختی رفتاری تنها گزینه مناسب درمان محسوب می شود.
لطفا جهت مشاوره با شماره های زیر تماس بفرمایید:
کلیه حقوق این سایت متعلق به مرکز مشاوره اینجامکث می باشد.