مرکز مشاوره اینجامکث
داروهای ضد افسردگی نوعی دارو هستند که برای درمان افسردگی بالینی استفاده میشوند. داروهای ضدافسردگی همچنین گاهی اوقات برای درمان افرادی که درد طولانی مدت (مزمن) دارند استفاده میشوند. عملکرد داروهای ضد افسردگی چگونه است؟ دقیقاً مشخص نیست که داروهای ضد افسردگی چگونه کار میکنند. تصور میشود که آنها با افزایش سطح مواد شیمیایی در مغز به نام انتقال دهنده های عصبی عمل می کنند. برخی از انتقال دهنده های عصبی، مانند سروتونین و نورآدرنالین، با خلق و خو و احساسات مرتبط هستند.
انتقال دهنده های عصبی همچنین ممکن است بر سیگنال های درد ارسال شده توسط اعصاب تأثیر بگذارند، که ممکن است علت تأثیر گذاری برخی از داروهای ضد افسردگی به تسکین درد طولانی مدت باشد. در حالی که داروهای ضد افسردگی می توانند علائم افسردگی را درمان کنند، اما همیشه علل آن را برطرف نمی کنند. به همین دلیل است که آنها معمولاً در ترکیب با درمان برای درمان افسردگی شدیدتر یا سایر شرایط سلامت روان استفاده می شوند.
تحقیقات نشان می دهد که داروهای ضد افسردگی می توانند برای افراد مبتلا به افسردگی متوسط یا شدید مفید باشند. آنها معمولاً برای افسردگی خفیف توصیه نمی شوند، مگر اینکه سایر درمان ها مانند سایکوتراپی کمکی نکرده باشند.
داروهای ضد افسردگی معمولا به شکل قرص مصرف می شوند. هنگامی که آنها تجویز می شوند، شما با کمترین دوز ممکن که برای بهبود علائم لازم است شروع می کنید. داروهای ضد افسردگی معمولاً باید به مدت 1 یا 2 هفته (بدون از دست دادن یک دوز) قبل از شروع فواید مصرف شوند. مهم است که در صورت بروز برخی عوارض جانبی خفیف زود هنگام، مصرف آنها را قطع نکنید، زیرا این عوارض معمولاً به سرعت از بین می روند. اگر به مدت 4 هفته داروی ضدافسردگی مصرف می کنید، با پزشک یا متخصص سلامت روان خود صحبت کنید. آنها ممکن است افزایش دوز یا آزمایش داروی دیگری را توصیه کنند. یک دوره درمان معمولاً حداقل 6 ماه پس از شروع احساس بهبود طول می کشد. ممکن است به برخی از افراد مبتلا به افسردگی مکرر توصیه شود که آنها را به طور نامحدود مصرف کنند.
پیشنهاد میدهیم انجام دهید: تست آنلاین و رایگان NEO
داروهای ضد افسردگی مختلف می توانند طیف وسیعی از عوارض جانبی مختلف داشته باشند. همیشه بروشور اطلاعاتی همراه دارو را بررسی کنید تا ببینید چه عوارض جانبی احتمالی وجود دارد. شایع ترین عوارض جانبی داروهای ضد افسردگی معمولاً خفیف است. عوارض جانبی باید طی چند روز یا چند هفته پس از درمان بهبود یابد، زیرا بدن به دارو عادت می کند.
قبل از قطع مصرف داروهای ضد افسردگی با پزشک خود صحبت کنید. مهم است که مصرف داروهای ضد افسردگی را به طور ناگهانی قطع نکنید. هنگامی که آماده ترک داروهای ضدافسردگی شدید، احتمالاً پزشک توصیه می کند که دوز خود را به تدریج در طی چند هفته کاهش دهید یا اگر برای مدت طولانی از آنها استفاده کرده باشید.
انواع مختلفی از داروهای ضد افسردگی وجود دارد:
رایج ترین نوع داروهای ضد افسردگی هستند. آنها معمولاً بر سایر داروهای ضد افسردگی ترجیح داده می شوند، زیرا عوارض جانبی کمتری ایجاد می کنند. مصرف بیش از حد نیز احتمال جدی بودن کمتری دارد. فلوکستین احتمالاً شناخته شده ترین SSRI است (با نام تجاری Prozac فروخته می شود). سایر داروهای SSRI عبارتند از سیتالوپرام (سیپرامیل)، اسیتالوپرام (سیپرالکس)، پاروکستین (Seroxat) و سرترالین (Lustral).
این دسته دارویی مشابه SSRI ها هستند. آنها یک ضد افسردگی موثرتر از SSRI ها پایه ریزی شده بودند. با این حال، شواهدی مبنی بر اینکه SNRI ها در درمان افسردگی مؤثرتر هستند، نامشخص است. به نظر می رسد که برخی افراد به SSRI ها بهتر پاسخ می دهند، در حالی که برخی دیگر به SNRI ها بهتر پاسخ می دهند. نمونه هایی از SNRI شامل دولوکستین (Cymbalta و Yentreve) و ونلافاکسین (Efexor) است.
ممکن است برای برخی از افرادی که قادر به مصرف SSRI نیستند موثر باشد. عوارض جانبی NASSAها مشابه عوارض جانبی SSRI ها است، اما تصور می شود که مشکلات جنسی کمتری ایجاد می کنند. با این حال، ممکن است در ابتدا باعث خواب آلودگی بیشتری نیز شوند.
پیشنهاد میدهیم انجام دهید: تست آنلاین و رایگان سلامت روان
نوع قدیمی تری از داروهای ضد افسردگی هستند. آنها دیگر معمولاً به عنوان اولین درمان برای افسردگی توصیه نمی شوند زیرا در صورت مصرف بیش از حد می توانند خطرناک تر باشند. آنها همچنین عوارض جانبی ناخوشایندتری نسبت به SSRI و SNRI ایجاد می کنند. گاهی اوقات برای افراد مبتلا به افسردگی شدید که به درمان های دیگر پاسخ نمی دهند استثنا قائل می شوند. TCA ها همچنین ممکن است برای سایر شرایط سلامت روان مانند OCD و اختلال دوقطبی توصیه شوند. نمونه هایی از TCA ها عبارتند از آمی تریپتیلین، کلومیپرامین، دوسولپین، ایمی پرامین، لوفپرامین و نورتریپتیلین.
برخی از انواع TCA ها مانند آمی تریپتیلین نیز می توانند برای درمان درد مزمن عصبی استفاده شوند. آنتاگونیست های سروتونین و مهارکننده های بازجذب (SARIs) معمولاً اولین انتخاب داروی ضد افسردگی نیستند، اما اگر سایر داروهای ضد افسردگی مؤثر نبوده یا عوارض جانبی ایجاد کرده باشند، ممکن است تجویز شوند. مهارکننده های مونوآمین اکسیداز (MAOIs) مونو امین اکسیدازها (MAOI) یک نوع قدیمی از داروهای ضد افسردگی است که امروزه به ندرت استفاده میشود. آنها می توانند عوارض جانبی بالقوه جدی ایجاد کنند، بنابراین فقط باید توسط پزشک متخصص تجویز شوند. نمونه هایی از MAOIها عبارتند از ترانیل سیپرومین و ایزوکاربوکسازید.
سایر درمان های افسردگی شامل درمان های گفتاری مانند درمان شناختی رفتاری (CBT) است. افراد مبتلا به افسردگی متوسط تا شدید معمولا با استفاده از ترکیبی از داروهای ضد افسردگی و CBT درمان میشوند. داروهای ضد افسردگی به سرعت در کاهش علائم کار می کنند، در حالی که CBT برای مقابله با علل افسردگی و راه های غلبه بر آن زمان می برد. همچنین نشان داده شده است که ورزش منظم برای افرادی که افسردگی خفیف دارند مفید است.
عوارض جانبی داروهای ضد افسردگی در ابتدا می تواند باعث ایجاد مشکلاتی شود، اما معمولاً با گذشت زمان بهبود می یابند. مهم است که درمان را ادامه دهید، حتی اگر تحت تأثیر عوارض جانبی قرار گرفته اید، زیرا چندین هفته طول می کشد تا شروع به بهبودی کنید. با گذشت زمان، باید دریابید که مزایای درمان بیشتر از مشکلات ناشی از عوارض جانبی است. در طول چند ماه اول درمان، معمولاً حداقل هر 2 تا 4 هفته یک بار به پزشک یا پرستار متخصص خود مراجعه می کنید تا میزان عملکرد دارو را ببینید. برای اطلاعات بیشتر در مورد داروی خاص خود، بروشور اطلاعات بیمار را که به همراه آن ارائه می شود، ببینید.
عوارض جانبی رایج مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) و مهارکننده های بازجذب سروتونین-نورآدرنالین (SNRIs) می تواند شامل موارد زیر باشد:
عوارض جانبی باید پس از چند هفته کاهش یابد زیرا بدن شما شروع به عادت کردن به دارو می کند.
سندرم سروتونین مجموعه ای از عوارض جانبی غیر معمول، اما بالقوه جدی است که به SSRI و SNRI مرتبط است. سندرم سروتونین زمانی رخ می دهد که سطح یک ماده شیمیایی به نام سروتونین در مغز شما بیش از حد بالا می رود. معمولاً هنگامی که یک SSRI یا SNRI را همراه با دارو (یا ماده) دیگری مصرف می کنید که سطح سروتونین را نیز افزایش می دهد، مانند یک داروی ضد افسردگی دیگر یا تداخل با سایر داروها ایجاد می شود.
علائم سندرم سروتونین می تواند شامل موارد زیر باشد:
اگر این علائم را تجربه کردید، باید مصرف دارو را متوقف کنید و فوراً از پزشک یا متخصص خود راهنمایی بگیرید.
علائم سندرم سروتونین شدید عبارتند از:
اگر علائم سندرم سروتونین شدید را تجربه کردید، فوراً با اورژانس تماس بگیرید.
سالمندانی که داروهای ضد افسردگی مصرف می کنند، به ویژه آنهایی که SSRI مصرف می کنند، ممکن است کاهش شدید سطح سدیم (نمک) را تجربه کنند که به عنوان هیپوناترمی شناخته می شود. این ممکن است منجر به تجمع مایع در داخل سلول های بدن شود که می تواند بالقوه خطرناک باشد. این می تواند اتفاق بیفتد زیرا SSRI ها می توانند اثرات هورمونی را که سطح سدیم و مایعات را در بدن تنظیم میکند، مسدود کنند. افراد مسن آسیب پذیر هستند زیرا با افزایش سن افراد، تنظیم سطح مایعات برای بدن دشوارتر می شود. هیپوناترمی خفیف می تواند علائمی شبیه افسردگی یا عوارض جانبی داروهای ضد افسردگی ایجاد کند، مانند:
هیپوناترمی شدیدتر می تواند باعث شود:
جدی ترین موارد هیپوناترمی می تواند باعث توقف تنفس یا وارد شدن به کما شود. اگر مشکوک به هیپوناترمی خفیف هستید، باید با پزشک خود تماس بگیرید و فعلاً مصرف SSRI را متوقف کنید. اگر به هیپوناترمی شدید مشکوک هستید، با اورژانس تماس بگیرید. هیپوناترمی را می توان با تزریق محلول سدیم به بدن از طریق قطره وریدی درمان کرد.
استفاده طولانی مدت از SSRI ها و TCA ها با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 مرتبط است، اگرچه مشخص نیست که آیا استفاده از این داروهای ضد افسردگی مستقیماً باعث ایجاد دیابت می شود یا خیر. ممکن است افزایش وزن برخی از افراد با استفاده از داروهای ضد افسردگی، خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش دهد.
در موارد نادر، برخی از افراد در اولین مصرف داروهای ضد افسردگی، افکار خودکشی و تمایل به آسیب رساندن به خود را تجربه می کنند. جوانان زیر 25 سال به ویژه در معرض خطر به نظر می رسند. اگر در زمان مصرف داروهای ضدافسردگی در هر زمانی به فکر کشتن یا آسیب رساندن به خود افتادید، با پزشک خود تماس بگیرید. چندین روش درمانی را می توان به جای داروهای ضد افسردگی برای درمان افسردگی و سایر شرایط سلامت روان استفاده کرد.
درمان شناختی رفتاری (CBT) نوعی از گفتار درمانی است که به طور فزاینده ای در درمان افسردگی استفاده می شود. اکثر متخصصان توصیه می کنند که افراد مبتلا به افسردگی متوسط تا شدید با ترکیبی از CBT و داروهای ضد افسردگی درمان شوند. با این حال، اگر نمی توانید یا نمی خواهید داروهای ضد افسردگی مصرف کنید، می توانید CBT را به تنهایی دریافت کنید. این شیوه به شما کمک می کند تا افکار و رفتار خود را درک کنید و اینکه چگونه بر شما تأثیر می گذارد. CBT به شما کمک می کند تا متوجه شوید، چگونه رویدادهای گذشته ممکن است روی شما تأثیر گذاشته باشند، اما بیشتر بر این تمرکز دارد که چگونه می توانید طرز فکر، احساس و رفتار خود را در زمان حال تغییر دهید. همچنین به شما می آموزد که چگونه بر افکار منفی غلبه کنید.
درمان بین فردی (IPT) بر روابط شما با افراد دیگر و مشکلاتی که ممکن است در روابط خود داشته باشید، مانند مشکلات در برقراری ارتباط یا کنار آمدن با سوگ، تمرکز دارد. یک دوره IPT معمولاً به همان روشی ست که دوره CBT تشکیل می شود. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد IPT می تواند به اندازه داروهای ضد افسردگی یا CBT موثر باشد، اما تحقیقات بیشتری لازم است.
مشاوره شکلی از درمان است که به شما کمک می کند درباره مشکلاتی که در زندگی خود با آن مواجه هستید فکر کنید تا راه های جدیدی برای مقابله با آنها بیابید. مشاوران در یافتن راه حل برای مشکلات از شما حمایت می کنند اما به شما نمی گویند که چه کاری انجام دهید. مشاوره برای افرادی که به طور کلی سالم هستند اما برای مقابله با یک بحران کنونی مانند عصبانیت، مسائل مربوط به رابطه، سوگواری، بیکاری، ناباروری یا شروع یک بیماری جدی به کمک نیاز دارند، ایده آل است.
منبع: nhs.uk
لطفا جهت مشاوره با شماره های زیر تماس بفرمایید:
کلیه حقوق این سایت متعلق به مرکز مشاوره اینجامکث می باشد.