مرکز مشاوره اینجامکث
تپش قلب ناگهانی، ضربان‌های تند و غیرقابل‌پیش‌بینی، عرق سرد و نفس‌تنگی برای بسیاری از ما این علائم یادآور یک بیماری قلبی جدی هستند. اما در بسیاری از موارد، این نشانه‌ها نه از قلب، بلکه از ذهن برمی‌خیزند. اضطراب، یکی از شایع‌ترین اختلالات روانی قرن ۲۱، می‌تواند از طریق سازوکارهای پیچیده‌ی عصبی هورمونی، مستقیماً ریتم و شدت ضربان قلب را تحت‌تأثیر قرار دهد. در این مقاله، به بررسی علمی دقیق این پدیده می‌پردازیم: چگونه اضطراب باعث تپش قلب می‌شود؟ چه مکانیسم‌های بیولوژیکی درگیر هستند؟ و چگونه می‌توان این وضعیت را از بیماری‌های قلبی واقعی تشخیص داد؟
تپش قلب یکی از رایج‌ترین شکایت‌های جسمی در میان افراد دچار اضطراب است. این حالت معمولاً به‌صورت احساس ضربان شدید، سریع، یا نامنظم قلب تجربه می‌شود؛ گویی قلب با شدت بیشتری در حال کوبیدن است. از نظر فیزیولوژیک، تپش قلب می‌تواند بخشی از پاسخ طبیعی بدن به تحریک یا فعالیت باشد، اما در برخی موارد، به‌ویژه در شرایط اضطراب یا استرس شدید، این حس می‌تواند بدون علت جسمی مشخص ظاهر شود و برای فرد ترسناک یا نگران‌کننده باشد. برای درک بهتر این پدیده، باید نگاه دقیق‌تری به تعریف پزشکی و انواع آن داشته باشیم.
در پزشکی، تپش قلب (Palpitations) به احساسی ناخوشایند از آگاهی نسبت به ضربان قلب گفته می‌شود. این احساس می‌تواند به صورت ضربان سریع، کوبنده، یا نامنظم بروز پیدا کند. گاهی فرد حس می‌کند قلبش از سینه بیرون می‌زند، می‌لرزد یا حتی ایست می‌کند.
تپش قلب فیزیولوژیک در پاسخ به فعالیت‌هایی مانند ورزش، هیجان یا مصرف کافئین رخ می‌دهد و معمولاً بی‌ضرر است. اما تپش قلب پاتولوژیک می‌تواند ناشی از بیماری‌های قلبی مانند آریتمی‌ها، پرکاری تیروئید یا عدم تعادل الکترولیت‌ها باشد و نیاز به بررسی پزشکی دارد.
وقتی اضطراب عامل تپش قلب باشد، معمولاً علائم دیگری هم همراه آن ظاهر می‌شود؛ مثل احساس تهوع، تعریق سرد، خشکی دهان، تنگی نفس و حس خطر قریب‌الوقوع. این حالت ممکن است با حمله پانیک اشتباه گرفته شود، در حالی که منشأ آن اضطراب است، نه اختلال قلبی.
اضطراب تنها یک حالت ذهنی یا روانی نیست، بلکه واکنشی فیزیولوژیک است که به‌طور مستقیم بر عملکرد بدن، به‌ویژه سیستم قلبی‌عروقی اثر می‌گذارد. در شرایط اضطراب، بدن با فعال‌سازی سیستم‌های عصبی و هورمونی خاص، وارد حالت هشدار یا «جنگ و گریز» می‌شود. این پاسخ دفاعی، که در گذشته برای بقا حیاتی بوده، در شرایط زندگی مدرن اغلب بی‌مورد فعال می‌شود و می‌تواند ضربان قلب، فشار خون و ریتم قلبی را به‌طور چشم‌گیری تغییر دهد. در این بخش، نگاهی دقیق به مکانیسم‌های درگیر در این واکنش می‌اندازیم.
سیستم عصبی خودمختار (ANS) شامل دو بخش سمپاتیک و پاراسمپاتیک است. در زمان اضطراب، سیستم سمپاتیک فعال می‌شود و باعث افزایش ضربان قلب، گشاد شدن مردمک‌ها، و افزایش جریان خون به عضلات می‌گردد. در مقابل، سیستم پاراسمپاتیک (که مسئول آرام‌سازی بدن است) مهار می‌شود. این عدم تعادل، دلیل اصلی بسیاری از علائم فیزیکی اضطراب از جمله تپش قلب است.
با شروع اضطراب، غدد فوق‌کلیوی شروع به ترشح هورمون‌هایی مثل آدرنالین و کورتیزول می‌کنند. آدرنالین ضربان قلب را افزایش می‌دهد، جریان خون را تغییر می‌دهد و فشار خون را بالا می‌برد. کورتیزول نیز با تداوم این حالت، بدن را در یک وضعیت آماده‌باش نگه می‌دارد، که در بلندمدت می‌تواند به قلب و عروق آسیب برساند.
اضطراب می‌تواند باعث افزایش ضربان قلب (تاکی‌کاردی)، نامنظمی در ریتم (آریتمی خفیف) و نوسانات فشار خون شود. این تغییرات اغلب گذرا و برگشت‌پذیرند، اما در صورت تداوم اضطراب مزمن، ممکن است باعث اختلالات قلبی‌عروقی جدی‌تری در آینده شوند.
تأثیر اضطراب بر ضربان قلب تنها حاصل یک واکنش لحظه‌ای نیست، بلکه نتیجه فعال شدن زنجیره‌ای از سازوکارهای بیولوژیکی پیچیده در مغز و بدن است. مغز در مواجهه با تهدید (واقعی یا خیالی) واکنش‌هایی را آغاز می‌کند که با ترشح هورمون‌ها و تنظیمات عصبی، مستقیماً ریتم قلب و عملکرد سیستم قلبی‌عروقی را دگرگون می‌کند. در این بخش، سه مکانیسم کلیدی این فرآیند را بررسی میکنیم.
یکی از مسیرهای اصلی واکنش به استرس، محور HPA است. با آغاز اضطراب، هیپوتالاموس سیگنالی به هیپوفیز می‌فرستد و آن هم غدد فوق‌کلیوی را برای ترشح کورتیزول تحریک می‌کند. کورتیزول، که به هورمون استرس معروف است، در کنار آدرنالین باعث افزایش آمادگی بدن از جمله بالا رفتن ضربان قلب و فشار خون می‌شود.
در مغز افراد مضطرب، تعادل ناقص در نوراپی‌نفرین یکی از انتقال‌دهنده‌های عصبی مهم در واکنش‌های هشدار دیده می‌شود. نوراپی‌نفرین در شرایط تهدید با فعال‌سازی سیستم سمپاتیک، قلب را برای واکنش سریع آماده می‌کند. در اضطراب مزمن یا اختلالات اضطرابی، این سیستم بیش‌فعال می‌شود و بدن حتی در نبود تهدید واقعی هم دچار تپش قلب و سایر علائم می‌شود.
تنوع طبیعی ضربان قلب (HRV) نشانه‌ای از انعطاف‌پذیری سیستم عصبی و سلامت روانی–جسمی است. در افراد مضطرب، این ریتم خودکار کاهش می‌یابد و بدن بین حالت آرامش و تنش دچار نوسان شدید می‌شود. کاهش HRV با افزایش تپش قلب، اضطراب، و حتی خطرات قلبی در بلندمدت مرتبط است.
تپش قلب ناشی از اضطراب می‌تواند به‌قدری واقعی و شدید باشد که فرد گمان کند دچار حمله قلبی یا آریتمی خطرناک شده است. با این حال، میان تپش قلب با منشأ روان‌شناختی و اختلالات ساختاری یا الکتریکی قلب تفاوت‌های روشنی وجود دارد. درک این تفاوت‌ها برای اطمینان‌بخشی به بیمار و جلوگیری از تشخیص نادرست حیاتی است.
در تپش قلب ناشی از اضطراب، نوار قلب معمولاً طبیعی است یا تنها افزایش خفیف در تعداد ضربان (سینوسی) نشان می‌دهد. بر خلاف آن، در مشکلات قلبی واقعی (مانند فیبریلاسیون دهلیزی یا تاکی‌کاردی بطنی)، نوار قلب اغلب دارای الگوهای غیرطبیعی، بی‌نظمی در ریتم، یا تغییرات موج ST است که نیاز به بررسی فوری دارند.
تپش قلب اضطرابی معمولاً ناگهانی، گذرا و وابسته به موقعیت‌های روانی یا هیجانی است، مثل حضور در جمع یا مواجهه با یک موقعیت استرس‌زا. در مقابل، تپش قلب ناشی از اختلالات قلبی ممکن است در حالت استراحت، هنگام خواب یا بدون علت روانی مشخص نیز بروز کند و گاه همراه با درد قفسه سینه، سرگیجه یا غش باشد.
پیشنهاد میکنیم بخوانید: احساس اضطراب و 5 راهکار درمان آن
در موارد اضطرابی، معمولاً نتایج این تست‌ها نرمال باقی می‌مانند.
تپش قلب ناشی از اضطراب با اینکه خطرناک نیست، اما می‌تواند تجربه‌ای نگران‌کننده و ناتوان‌کننده باشد. خوشبختانه، ترکیبی از درمان‌های دارویی، روانی و اصلاح سبک زندگی می‌تواند شدت و دفعات این علائم را کاهش دهد. در این بخش، به مؤثرترین رویکردهای درمانی بر اساس شواهد علمی می‌پردازیم.
در مواردی که تپش قلب شدید یا مزمن است، پزشک ممکن است بتابلاکرها (مثل پروپرانولول) را برای کاهش ضربان قلب تجویز کند. همچنین، داروهای ضد اضطراب یا ضد افسردگی مانند SSRIs می‌توانند با کاهش سطح اضطراب، به‌صورت غیرمستقیم تپش قلب را هم کنترل کنند. انتخاب دارو باید زیر نظر متخصص روان‌پزشکی یا قلب باشد.
تمرینات تنفس عمیق (مثل تنفس ۴-۷-۸)، ریلکسیشن عضلانی تدریجی و ذهن‌آگاهی (mindfulness) از روش‌های ثابت‌شده برای آرام‌سازی سیستم عصبی و کاهش فعالیت سیستم سمپاتیک هستند. انجام روزانه این تمرین‌ها به فرد کمک می‌کند کنترل بیشتری بر واکنش‌های بدنی ناشی از اضطراب داشته باشد.
عوامل روزمره مثل مصرف زیاد کافئین، بی‌خوابی و کم‌تحرکی می‌توانند اضطراب و تپش قلب را تشدید کنند.
همگی به تنظیم سیستم عصبی و بهبود ریتم قلبی کمک می‌کنند.
اگرچه تپش قلب ناشی از اضطراب معمولاً خوش‌خیم و برگشت‌پذیر است، اما در برخی شرایط ممکن است نشانه‌ای از اختلالات قلبی جدی‌تر باشد. توجه به برخی علائم هشداردهنده و عوامل خطر می‌تواند به تشخیص زودهنگام و پیشگیری از پیامدهای جدی کمک کند.
اگر تپش قلب با یکی از علائم زیر همراه باشد، مراجعه فوری به پزشک ضروری است:
این علائم می‌توانند نشانه‌ای از حمله قلبی، آریتمی جدی یا سایر بیماری‌های قلبی باشند.
افرادی که در خانواده درجه یک (پدر، مادر، خواهر یا برادر) سابقه بیماری‌های قلبی زودرس، سکته قلبی یا مرگ ناگهانی دارند، باید نسبت به تپش قلب هشیارتر باشند. این افراد حتی در صورت تجربه تپش قلب خفیف و گذرا، بهتر است برای بررسی دقیق به پزشک متخصص مراجعه کنند.
برخی نشانه‌های اضطراب شدید ممکن است شبیه حمله قلبی باشند (مثل تپش قلب، درد قفسه سینه، تعریق سرد). اما در حمله قلبی، معمولاً درد به بازو، فک یا پشت نیز منتشر می‌شود و با فعالیت تشدید می‌گردد. آریتمی‌های قلبی نیز معمولاً با نوار قلب قابل شناسایی هستند. بنابراین اگر شک وجود دارد، بهتر است همیشه ابتدا احتمال مشکل قلبی رد شود.
در اغلب موارد، خیر. تپش قلب ناشی از اضطراب معمولاً خوش‌خیم و موقتی است. با این حال، اگر همراه با علائمی مثل درد قفسه سینه، غش یا تنگی نفس شدید باشد، باید سریعاً بررسی پزشکی انجام شود.
تپش قلب اضطرابی اغلب در موقعیت‌های استرس‌زا یا پس از فکر منفی شروع می‌شود و معمولاً با علائم هیجانی دیگر همراه است. اما برای اطمینان، باید نوار قلب یا تست‌های تشخیصی مانند هولتر مانیتورینگ انجام شود.
بله، اضطراب مزمن در صورت عدم مدیریت، می‌تواند فشار خون را بالا ببرد، ضربان قلب را به‌طور مداوم تغییر دهد و خطر بیماری‌های قلبی–عروقی را افزایش دهد. بنابراین مدیریت اضطراب برای سلامت قلبی نیز ضروری است.
در برخی موارد بله. داروهایی مانند SSRIs یا بتابلاکرها می‌توانند به کاهش علائم اضطراب و کنترل تپش قلب کمک کنند، البته باید حتماً توسط پزشک تجویز شوند و مصرف خودسرانه توصیه نمی‌شود.
بله. تمرین‌های تنفس عمیق، ریلکسیشن و ذهن‌آگاهی می‌توانند سیستم عصبی پاراسمپاتیک را فعال کرده و ضربان قلب را به حالت طبیعی بازگردانند. تمرین منظم این روش‌ها در کاهش شدت و تکرار تپش قلب بسیار مؤثر است.
لطفا جهت مشاوره با شماره های زیر تماس بفرمایید:
کلیه حقوق این سایت متعلق به مرکز مشاوره اینجامکث می باشد.