غفلت از کودک به چه معناست؟

مرکز مشاوره و روانشناسی شریعتی (مکث) با تحقیقاتی که در زمینه روانشناسی جامعه محور انجام داده معتقد است کودکانی که والدینشان آنها را طرد کرده اند و یا مورد غفلت قرار داده اند، احساس بی ارزشی را در خود پرورش میدهند. این احساس مملو از دوست نداشتنی بودن مداوم است که در کودک رشد میکند و پس از آن هر چه کودک بزرگ تر میشود، باعث بروز افسردگی، بی میلی مدام به زندگی و احساس خوشبخت نبودن در آنها میگردد.

غفلت چیست؟

غفلت به میزانی از توجه نکردن والدین به احساس و حال و هوای کودک است، کودکان نه برای داشتن آنچه که احتیاج دارند، بلکه برای بی توجهی و گوش ندادن به آنها این احساس را تجربه میکنند. خانواده هایی هستند که منابع مالی فراوانی دارند، اما کودکشان مورد غفلت و بی توجهی قرار میگیرد. به این نحود که هر آن چیزی که کودک میخواهد داشته باشد و هر امکانی برای او فراهم است، اما اطراف مادر همیشه شلوغ است.

مادرانی که یا به بهانه کار و یا به بهانه مهمانی و در جمع بودن مدام، یا به بهانه بی حوصلگی، از کودکانشان غافل میمانند و زمانی را که وظیفه یک مادر است، برای مهر ورزیدن، در آغوش گرفتن، بوسیدن، بوییدن، دوست داشتن و ابراز دوست داشتن با نمود کامل مهرورزی مادرانه، ندارند. در واقع کودکانشان را به سمت دوست داشتنی نبودن و بی ارزش بودن سوق میدهند. پس از آن در دوران نوجوانی کودک، با نوجوانی افسرده و غمگین، یا سرکش و مهار نشدنی مواجه میشوند و مدام از خودشان سوال میکنند ما چه چیزی را برای این فرزند کم گذاشته ایم که میل و رغبتی برای حرف زدن با ما، احساس صمیمیت و همدلی با خانواده اش ندارد.

پدر و مادرانی که تمام فرصت در کنار فرزندشان بودن را به کار و مهمانی و دغدغه های مدام میگذراند و توجیه ذهنیشان این است که ما برای بچه هایمان تلاش میکنیم، بهتر است بدانند اگر این تلاش از میزانی کم تر باشد و به حد نرمال خود برسد، ولی در کنار آن، ساعاتی از روز را با صمیمیت، همدلی، احساس غربت، و دلجویی، به حدی خودمانی و رفاقت گونه با فرزندشان سپری کنند، آنها را در آغوش بگیرند و احساس امنیت و حامی بودن را با نمود های عینی، در آغوش گرفتن و بوسیدن به فرزندشان بدهند. از دیدگاه روانشناسی در جوانی و نوجوانی با پدیده حیرت آوری که در تمام ساعات روز با او (فرزندشان) در جنگ و دعوا باشند، رو به رو نمیشوند.

وظیفه مادر

وظیفه مادر در این امر به مراتب، بارها و بارها بیش از پدر است. اگر وظیفه تأمین منافع مالی به دوش پدر باشد، مادر با امکان بیش تری از زمان، میتواند وقت بیش تری در کنار کودک بگذراند. منبع مالی و تغذیه برای کودکان آنقدر ها ارزش ندارد که حمایت و امنیت روحی، در آغوش کشیده شدن و بوسیدنشان، بدون هیچ قید و شرطی می باشند.

اما هستند مادرانی که مجبور به فعالیت در خارج از خانه هستند، کودکان این خانواده ها به مراتب مستقل تر و با جامعه بیرون آشنا تر از دیگر کودکان هستند، اما فعالیت خارج از خانه مادر، نباید دلیل غفلت مادران از فرزندشان باشد. در هر زمانی پس از کار و زمان هایی که در خانه سپری میشود باید با حرف زدن و معاشرت صمیمانه، با پیگیری امور روزانه کودک در مهد کودک، در آغوش کشیدن و مهرورزی مدام این احساس را به او منتقل کنید که هیچ چیز در دنیا با ارزش تر از وجود فرزندتان نیست.

غفلت ها در کودکی چه پیامدهایی به دنبال دارد؟

غفلت ها در کودکی و نادیده گرفته شدن ها، احساس خجالت، افسردگی، تأیید نشدن و دوست نداشتنی بودن را رشد میدهد و در بزرگسالی همین کودکان، والدین خود را متخاصم، بی اعتنا و طرد کننده میدانند. همچنین والدینی که کودکانشان در بزرگسالی احساس رضایت خاطر بیش تری از خودشان و زندگیشان دارند و میزان افسردگی در آنها کم تر است، والدینشان را با محبت و صمیمی میدانند. بنابراین غافل بودن از کودکان، نه به شکل برآورده نکردن نیازها، بلکه به دلیل ایجاد نکردن احساس امنیت قلبی، حمایت معنوی و روحی، و بوسیدن و در آغوش گرفتن فرزند است. کودکان امروز به غیر از هر کلاس درسی و کمک آموزشی و هر اسباب بازی و هر لباس زیبایی، بیش از حد به محبتی که بتوانند آن را پشتوانه عاطفی خود بدانند نیاز دارند.