مرکز مشاوره اینجامکث
بیماری پارکینسون رایج ترین ضایعه عقده های قاعده ای است که در اثر کاهش دوپامین در هسته دمدار ایجاد می شود. بیماری پارکینسون (پارکینسونیسم) با وجود برخی علائم قابل تشخیص است. اینها شامل لرزش غیرقابل کنترل، عدم هماهنگی و مشکلات صحبت کردن است. با این حال، علائم متفاوت است و ممکن است با پیشرفت بیماری بدتر شود.
بسیاری از پزشکانی که این اختلال مغزی را تشخیص میدهند، برای طبقه بندی شدت علائم بر مقیاس رتبه بندی هوهن و یهر تکیه میکنند. این مقیاس بر اساس پیشرفت بیماری به پنج مرحله تقسیم می شود. این پنج مرحله به پزشکان کمک می کند تا میزان پیشرفت بیماری را ارزیابی کنند.
مرحله یک خفیف ترین شکل پارکینسون است. در این مرحله، ممکن است علائمی وجود داشته باشد، اما به اندازه کافی شدید نیستند که با کارهای روزانه و سبک زندگی کلی تداخل داشته باشند. در واقع، علائم در این مرحله آنقدر کم هستند که اغلب فراموش می شوند. اما خانواده و دوستان ممکن است متوجه تغییراتی در وضعیت بدنی، راه رفتن یا حالات صورت شما شوند.
یکی از علائم مشخص مرحله یک پارکینسون این است که لرزش و سایر مشکلات در حرکت معمولاً منحصر به یک طرف بدن است. داروهای تجویز شده می توانند به طور موثری علائم را در این مرحله به حداقل برسانند و کاهش دهند.
مرحله دو به عنوان یک نوع متوسط از پارکینسون در نظر گرفته می شود و علائم بسیار بیشتر از علائم تجربه شده در مرحله یک است. سفتی، لرزش و تغییراتی در حالات چهره رخ دهد. در حالیکه سفتی عضلانی تکمیل کار را طولانی می کند، مرحله دو تعادل را مختل نمی کند. مشکلات راه رفتن ممکن است ایجاد یا افزایش یابد و وضعیت بدن فرد شروع به تغییر کند.
افراد در این مرحله علائم را در هر دو طرف بدن احساس می کنند و گاهی اوقات مشکلات گفتاری را تجربه می کنند. اکثر افراد مبتلا به مرحله دو پارکینسون هنوز هم می توانند به تنهایی زندگی کنند، اگرچه ممکن است متوجه شوند که انجام برخی کارها بیشتر طول می کشد. پیشرفت از مرحله 1 به مرحله 2 می تواند ماه ها یا حتی سال ها طول بکشد و هیچ راهی برای پیش بینی پیشرفت فردی وجود ندارد.
مرحله سه مرحله میانی در پارکینسون است و نقطه عطف اصلی در پیشرفت بیماری است. بسیاری از علائم مشابه علائم مرحله 2 است. با این حال، اکنون احتمال بیشتری وجود دارد که از دست دادن تعادل و کاهش رفلکس ها را تجربه کنید. حرکات شما در کل کندتر می شود. به همین دلیل است که زمین خوردن در مرحله سه رایج تر می شود.
پارکینسون به طور قابل توجهی بر کارهای روزانه در این مرحله تأثیر می گذارد، اما افراد همچنان می توانند آنها را به پایان برسانند. دارو همراه با کار درمانی ممکن است به کاهش علائم کمک کند.
استقلال، افراد مبتلا به مرحله سه پارکینسون را از افراد مبتلا به مرحله چهار جدا می کند. در مرحله چهار، میتوان بدون کمک ایستاد. با این حال برای حرکت ممکن است به واکر یا نوع دیگری از وسایل کمکی نیاز داشته باشد.
بسیاری از مردم در این مرحله از پارکینسون نمی توانند به تنهایی زندگی کنند زیرا زمان حرکت و زمان واکنش کاهش می یابد. تنها زندگی کردن در مرحله چهار یا بالاتر ممکن است بسیاری از کارهای روزانه را غیرممکن کند و می تواند خطرناک باشد.
مرحله پنج پیشرفته ترین مرحله بیماری پارکینسون است. سفتی پیشرفته در پاها همچنین می تواند باعث یخ زدن در هنگام ایستادن شود و ایستادن یا راه رفتن را غیرممکن کند. افراد در این مرحله به ویلچر نیاز دارند و اغلب نمی توانند به تنهایی بایستند. برای جلوگیری از سقوط به کمک شبانه روزی نیاز است.
تا 50 درصد از افراد در مراحل 4 و 5، گیجی، توهم و هذیان را تجربه می کنند. توهم زمانی رخ می دهد که چیزهایی را می بینید که وجود ندارند. هذیان زمانی اتفاق می افتد که چیزهایی را باور کنید که درست نیستند، حتی زمانی که شواهدی مبنی بر اشتباه بودن باورتان به شما ارائه شده باشد.
به گفته انجمن آلزایمر، زوال عقل نیز شایع است و بین 50 تا 80 درصد از افراد مبتلا به پارکینسون را تحت تاثیر قرار می دهد. عوارض جانبی داروها در مراحل بعدی اغلب میتواند از مزایای آن بیشتر باشد.
بیماری پارکینسون خود باعث مرگ نمی شود. با این حال، علائم مربوط به پارکینسون می تواند کشنده باشد. به عنوان مثال، صدمات ناشی از زمین خوردن یا مشکلات مرتبط با زوال عقل می تواند کشنده باشد. برخی از افراد مبتلا به پارکینسون در بلع مشکل دارند. این می تواند منجر به پنومونی آسپیراسیون شود. این وضعیت زمانی ایجاد می شود که غذا یا سایر اشیاء خارجی به داخل ریه ها استنشاق شود.
افراد مبتلا به پارکینسون دچار کمبود دوپامین هستند که یک ماده شیمیایی مغز است که به صاف نگه داشتن حرکات کمک می کند. به همین دلیل است که افراد مبتلا به این عارضه به آرامی راه می روند و ماهیچه های سفت و محکمی دارند.
داروهای اصلی مورد استفاده برای درمان کار پارکینسون با افزایش مقدار دوپامین در مغز:
دارویی به نام لوودوپا یا L-DOPA از اواخر دهه 1960 درمان اصلی بیماری پارکینسون بوده است. این دارو همچنان موثرترین دارو است زیرا جایگزین دوپامین از دست رفته در مغز می شود. اکثر افراد مبتلا به بیماری پارکینسون مدتی در طول درمان خود از لوودوپا استفاده می کنند. لوودوپا در مغز به دوپامین تبدیل می شود.
بسیاری از داروها لوودوپا را با کاربیدوپا ترکیب می کنند. کاربیدوپا از تجزیه لوودوپا در روده یا سایر قسمت های بدن جلوگیری می کند و قبل از رسیدن به مغز آن را به دوپامین تبدیل می کند. افزودن کاربیدوپا همچنین به جلوگیری از عوارض جانبی مانند تهوع و استفراغ کمک می کند.
منبع: healthline.com
لطفا جهت مشاوره با شماره های زیر تماس بفرمایید:
کلیه حقوق این سایت متعلق به مرکز مشاوره اینجامکث می باشد.